In 2018 maakten we een record aantal trips met onze California maar Nockberge sloegen we zomaar een jaartje over. Hoogste tijd om ook daar weer eens naar toe af te reizen dus. Met een serieuze winter waren de Alpen ruim voorzien van sneeuw. Ook Nockberge deelde mee in de pret. De keerzijde van de medaille is dat er in zo'n winter ook best vaak slachtoffers vallen bij lawines. We hielden de snowsafe app nauwkeurig in de gaten en de omstandigheden werden telkens beter in Nockberge.
De aansluitende Gurktaler Alpen waren, zoals meestal het geval is, nog gunstiger qua lawine gevaar. Meestal beginnen we met de 'huisberg' van Döbriach; de Mirnock. Vanaf de top is heel Nockberge te overzien en vaak ligt er op de Mirnock iets minder sneeuw zodat we een aardige indicatie krijgen van wat ons te wachten staat. Aan alle kanten van de Mirnock lopen wandelpaden omhoog. We kozen voor een nieuwe route: vanaf Gasthof Bergfried, in de wetenschap dat ze daar ook lekker eten serveren en niet raar kijken als we daar moe en voldaan zouden aanschuiven in onze wandelkloffie. De sneeuwschoenen konden er meteen onder en hoefden er niet meer af, een geweldig pak sneeuw lag er, zelfs in het bos. Op de hoogvlakte tussen Bodeneck en de Mirnock lag nog veel meer en dit stuk is onderhand wel een van onze favorieten, helemaal nu het nagenoeg windstil was, dat gebeurt niet vaak. De statistieken: zes uur lopen, 1000 hoogtemeters en we kwamen zelfs nog 3 mensen tegen; 2 keer een sneeuwschoenwandelaar en nog een toerskiër. Je kunt je afvragen of het verstandig is om alleen de bergen in de gaan maar misschien hadden ze geen keuze.MacGyver.
De weersvoorspellingen voor de tweede en derde dag waren wat ongunstig: bewolkt en kans op lichte neerslag. Weinig kans op grootse vergezichten. We besloten iets lager te blijven en routes te plannen die ook makkelijk zouden kunnen worden ingekort. Het gebied achter in het dal van St Oswald leent zich daar goed voor.
We wilden een niet te lange ronde lopen over Oswaldeck. Nergens problematisch, alleen het laatste stuk door het onoverzichtelijke bos was wat lastig omdat er nog niemand had gelopen en de markeringen niet goed te vinden waren. Problematisch werd het wel toen één van onze sneeuwschoenen het begaf. Sneeuwschoenen scharnieren op een tweetal pinnetjes die met een borgringetje vergrendeld zitten. Deze ringetjes waren blijkbaar gebroken en samen met de scharnierpinnetjes in het sneeuwdek van een dikke meter verdwenen. Ineens werd het voordeel van sneeuwschoenen benadrukt; de voet zonder sneeuwschoen zakte zomaar 80 cm dieper weg en gewoon lopen was er niet meer bij. Het terugvinden van de pinnetjes in de sneeuw vanzelfsprekend ook niet. Met de multitool uit de rugzak en een stuk ijzerdraad van een hek was de sneeuwschoen provisorisch te repareren; 'MacGyver!' roepen we dan en wie is opgegroeid met lp's en cassettebandjes weet nu waarschijnlijk wel genoeg. We haakten wel meteen af en liepen dezelfde weg terug. Met een paar M5 boutjes en moertjes hebben we de volgende dag zowel het ijzerdraad als de andere kritische scharnierpuntjes vervangen. Elk boutje met 2 moertjes want de schoen moet vrij kunnen scharnieren dus je kunt 'm niet vastdraaien; het 2e moertje voorkomt dat de 1e er af loopt. Dit is wel een aandachtspuntje want sneeuwschoenen krijgen het best zwaar te verduren en eigenlijk zijn de borgringetjes in verhouding erg dun en dus kwetsbaar. Vanaf nu dus een setje M5 boutjes en moertjes mee in de rugzak.Oberwöllan.
In het Rother gidsje Nockberge staat een korte wandeling van Afritz naar Oberwöllan, deze kozen we voor de tweede dag met wat onzeker weer. Een gemakkelijke wandeling die op sneeuwschoenen wel iets langer duurde dan in Rother's omschrijving. Van Afritz naar Möderboden gaan het steeds door bossen of weilanden maar het laatste stuk naar Oberwöllan moeten de sneeuwschoenen even af, dat is een asfaltweg. Eigenlijk voegt dat niet zoveel meer toe aan de wandeling behalve dan het fraaie kerkje op het eindpunt. Voor de vierde dag waren de neerslagkansen nihil maar wel zou er
een stevige noordenwind opsteken. Een top beklimmen leek ons daarom wat te gek, we kozen voor een bekende route door het Andertal in de Gurktaler Alpen want na de sneeuwval in de nacht was in Nockberge het lawine gevaar naar boven bijgesteld; niveau 3 en in de Gurktaler Alpen niveau 2. Stuifsneeuw.
We parkeerden onze California in St. Lorenzen maar werden bij het uitstappen ongeveer weggeblazen door de noordenwind met stuifsneeuw. Onze route zou tot zo'n 2000 m hoogte gaan en met deze omstandigheden leek ons dat een heel slecht idee. We stelden de plannen maar weer eens bij en gingen voor een dalwandeling in het Gurktal langs gelijknamige riviertje. Deze hadden we al eens eerder gelopen bij onzekere omstandigheden. Eerst heerst er wel een gevoel van teleurstelling en de vraag rijst of het toch niet had gekund; die eerst geplande tocht. Toen we echter goed zicht kregen op de bergtoppen sloeg dat gevoel al snel om in opluchting; de voorspelde 'Stürmicher Wind' was druk in de weer met stuifsneeuw, het spookte echt boven. Het feit dat we later die dag zagen dat er in Bad Kleinkirchheim geen skilift open was bevestigde onze goede keuze. Het Gurktal leent zich uitstekend voor een heerlijke sneeuwschoenwandeling met weinig hoogtemeters. Wij liepen van St. Lorenzen tot Hochrindl en terug. We kwamen niemand tegen op de route, alleen bij het kleine skioord Hochrindl waren wel wat wintersporters op de been. Ook beneden werden wij bij vlagen trouwens flink gegeseld door de wind en stuifsneeuw; lees ijsblokjes ... want zo voelde het.
Zoals we verwacht hadden was de kans op 'triebschnee' drastisch toegenomen, we hadden het de hele dag aanschouwd. We kozen daarom de volgende dag wederom voor een wandeling in de Gurktaler Alpen, met lawine niveau 2 nog steeds aantrekkelijker dan Nockberge met niveau 3. De niet al te steile hellingen van de Großer Speikkofel moesten er alweer aan geloven, een bekende route zonder moeilijkheden. Kunst.
Op de parkeerplaats bij het kerkje in St Lorenzen start meteen het gemarkeerde wandelpad (155) dat via de Kleine Speikkofel doorgaat naar de Großer Speikkofel. In de bossen in het zonnetje zonder wind was het heerlijk toeven, maar boven de boomgrens stond toch nog een pittig windje. Op de Kleiner Speikkofel was het al koud maar de laatste klim naar de Großer Speikkofel was echt vervelend koud. De 'Stürmicher Wind' was de dag ervoor als een beeldhouwer te werk gegaan en had de meest bizarre sneeuwbeelden gecreëerd. Abstracte kunst houden we normaal gesproken niet echt van maar hiervoor maken we graag een uitzondering. De top van de Großer Speikkofel was bijna sneeuwvrij geblazen. Het blijft wel een heerlijke wandeling voor de winter, echt één van de favorieten. In de zomer misschien niet echt uitdagend maar in de winter een prima tocht. Net als de volgende wandeling door het Langalmtal, ook zo een die we telkens weer doen. Afhankelijk van de sneeuwcondities lopen we zover mogelijk het dal in. Soms komen we tot op de vlakte onder de Zunderwand of zelfs de Naßbodesee. Deze keer niet; om voor de schemer terug te zijn met nog iets speling waren we genoodzaakt bij de Kuhbodenhütte onze welverdiende pauze te nemen en terug te gaan.
Zeker een mooie tocht maar ook zwaar genoeg met plaksneeuw. Ook het vinden van het pad naar de Kuhbodenhütte viel tegen. In de sneeuw is dat sowieso vaak lastig maar er liggen een paar Guterwegen die niet op onze kaarten staan en wel in de Locus app maar daar ontbreekt dan weer het wandelpad. Hoe alles op elkaar aansluit is een vraagteken, wellicht is het wandelpad binnenkort gewoonweg niet meer te vinden. Voor alweer de zevende -en laatste - wandeling kozen we als vertrekpunt opnieuw St Oswald. Triebschnee.
De klim langs de Wegerbach is aardig steil maar heel fraai gelegen op de zuidhelling van Mallnock. Een klim die we al vaker hadden gelopen maar nog niet met een serieus pak sneeuw op sneeuwschoenen. Met een goed gezet stevig pak sneeuw waarin we niet ver in wegzakten nergens een probleem. Op de Brunnachgatter op 2000 meter hoogte staat een aardig houten schuilhutje met houten bankjes; ideaal voor een pauze. Het waaide weer eens flink boven en een eventueel bezoekje Mallnock viel meteen af. Aanvankelijk wilden nog wat verder het Biosphärenpark in richting Rote Burg en dan naar die prachtig gelegen Oswalder Bockhütte maar aan de noordwestzijde van Mallnock lag een dik pak ingewaaide sneeuw en juist aan dié kant van Mallnock wil de boel nog wel eens gaan schuiven.
De hellingshoek hoefden we niet eens over te twijfelen; die is daar zeker 45 graden als het niet meer is is. Het sneeuwpakket zelf had zich aan de schaduwzijde nog niet kunnen zetten en was onsamenhangend. Wij vonden het niet verantwoord en keerden om. Een pauze bij 'Notunderstand' schuilhut op de Brunnachgatter lag voor de grijp en die kans grepen we dan ook. De zon warmde het al flink op dus een beetje eerder afdalen was eigenlijk geen gek idee aangezien de kans op natte sneeuw lawines in de loop van de dag ook zou toenemen.De culinaire tip deze keer: Lindenhof Wirtshaus + Biergarten in Millstatt am See. Goed en verrassend eten in een adembenemend mooi pand; een eeuwenoud kasteel met zuilen, dikke muren en gewelfde plafonds. Wel die typische Oostenrijkse setting met eikenhouten tafels, stoelen en beklede bankjes maar dan zonder de varkensleren lampenkappen, gehaakte tafelkleedjes en gekleurde gordijntjes. Hier heeft iemand heel goed over nagedacht want de bank- en stoelbekleding, de gordijnen, de placemats en zelfs de giletjes van de bediening zijn perfect op elkaar afgestemd. Hoe het kan dat we deze na 21x Nockberge nu pas ontdekt hebben? Het is in maart 2018 pas geopend na een lange leegstand. Dé ontdekking van 2019 durven we nu al te zeggen.
