Biosphärenpark Nockberge (voorheen Nationalpark Nockberge)
Döbriach.
Bijna een jaar geleden was het alweer dat we voor het laatst in Nockberge waren. De hoogste tijd om weer eens af te reizen naar Döbriach naar die fantastische Camping Brunner am See. Deze wintercamping is de enige in de omgeving, voor zover wij weten, maar van drukte is geen sprake.
Döbriach is natuurlijk ook geen wintersportplaats; hier wordt het 's zomers verdiend.
Het dorp zelf lijkt ook echt uitgestorven in de winter, alles is hier gericht op
zomertoerisme. Van een echte winter met volop sneeuw was in Oostenrijk geen sprake en de harde wind boven de boomgrens had bovendien de toppen schoongeblazen.
Wij liepen een tweetal bergwandelingen op onze gewone (winter)wandelschoenen, we hadden de sneeuwschoenen aan de rugzak geknoopt maar hoefden deze niet te gebruiken.
Zowel de Mirnock als de Rinsennock waren probleemloos te beklimmen op gewone schoenen.
De Mirnock, de huisberg van Döbriach, is voor ons bijna standaard werk geworden.
We kiezen er steeds weer voor om deze berg te bewandelen want dan hebben we snel een goede inschatting van de sneeuwcondities en de temperatuur op hoogte.
Zoals bijna altijd, vorig jaar april uitgezonderd, was het koud en winderig boven op de 2110 meter hoge Mirnock.
Zoals zo vaak in het winterseizoen kwamen we niemand tegen onderweg, wij houden er wel van; die ongekende rust in de bergen in de winter.
Standaard is ook ons bezoek aan Renate's Einkehr, lekker eten voor een ongekend lage prijs... de Kaiserschmarr'n blijven favoriet
Natuurbeheer.
Ook de Rinsennock vinden we een hele mooie klim en het uitzicht boven is fenomenaal van deze 2334 meter hoge reus. De Rinsennock wordt door de Rother Wanderführer Nockberge tot de "Königsklasse" gerekend want er zijn maar een paar hogere bergen in Nockberge. Net als op de Mirnock lijkt het op de Rinsennock werkelijk altijd te waaien en is de gevoelstemperatuur erg laag, althans; de keren wat wij er waren. Voor onze pauze met een kop koffie hebben we eerst weer een stukje afgedaald want koffie 'on the rocks' hadden we geen trek in.
De markeringen op de wandeling zijn in het begin wat karig, tussen de huizen en boerderijen in Winkl Reichenau zijn in de loop der tijd veel markeringen verloren gegaan.
Wij vermoeden door de aanleg van nieuwe 'guterwegen', het is zo nu en dan even zoeken maar zodra je de huizen achter he laat en de bossen inloopt is het allemaal duidelijk genoeg.
Halverwege de Rinsennock, nog net onder de boomgrens, zijn op een gegeven moment veel sporen van wild te zien; hoefafdrukken in de sneeuw en ongekend veel keutels.
De sporen komen uit alle windrichtingen bij elkaar daar waar een grote overkapte ruif met hooi staat; het wild wordt hier bijgevoerd in de winter.
De bandenafdrukken in de sneeuw van een quad of kleine terreinwagen verraden dat er regelmatig een natuurbeheerder langkomt om het hooi vanuit het midden naar de randen te gooien.
De herten en reëen maken dankbaar gebruik van dit buffet want in een straal van pakweg 50 meter rond de ruif is het werkelijk zwart van de keutels, zoveel wordt deze plaats bezocht.
Wij zijn telkens onder de indruk wanneer we zo'n voederplaats passeren; zo kan het dus ook!
Dit staat in schril contrast met ons stukje 'Nederlandse natuur' in de Oostvaarderplassen, waar de dieren sterven van de honger achter een hek omdat ze geen voedsel meer kunnen vinden en ook niet krijgen.
In Nockberge hebben de dieren veel meer ruimte, staan niet achter een hek en worden toch
bijgevoerd. Chapeau!De sneeuw in.
Omdat we toch ook wel een paar tochten op de sneeuwschoenen wilden maken besloten we de 'stürmischer Wind' die op hoogte werd voorspelt links te laten liggen en de lager gelegen delen op te zoeken. Onze ervaring is dat diep in het Biosphärenpark meestal meer sneeuw ligt dus gingen we daar naar op zoek.
Niet voor niets was de wintersportlobby voornemens om het hele gebied jaren geleden om te toveren tot een enorm skiparadijs.
Gelukkig werd hier net op tijd een stokje voor gestoken. Voor een mooie lange wandeling het park in parkeerden we in het Langalmtal ter hoogte van de Aichholzerhütte.
Aanvankelijk wilden we dieper het dal inrijden maar een slagboom verhinderde dat, wanneer deze slagboom wel of niet open is daar zijn wij nog niet achter.
Waarschijnlijk stemt men dit af op de omstandigheden en verwachtingen. We maakten een mooie lange tocht op sneeuwschoenen naar de Wolitzenhütte vlak de Nockalmstraße gelegen.
's Zomers binnen een kwartiertje te bereiken vanaf de Nockalmstraße maar nu een dikke drie uur lopen vanuit het Langalmtal.
Hoe verder we het park inliepen hoe dikker het pak sneeuw werd, vooral na de Unterer Oswalder
Bocksattel op1958 m, de laatste kilometers naar de Wolitzenhütte was schitterend.
In de winter lijkt het een afgelegen en verlaten hut terwijl in de zomer de terassen waarschijnlijk vol zitten.
Na zo'n dag op sneeuwschoenen waren we enthousiast geworden en planden nog een route diep in het Biosphärenpark.
Deze wandeling probeerden we een jaar geleden ook te maken maar toen was het niet verantwoord door de grote hoeveelheid ingewaaide sneeuw (triebschnee).
Nu slaagde ons plan wel en we liepen probleemloos van Fakertsee naar de Prießhütte, enige nadeel was dat we ons iets verkeken hadden op de tijd... we waren maar net voor donker weer terug.Schafalmbahn.
Voor de laatste sneeuwschoenwandeling kozen we wederom voor een bekende; van Turracher Höhe naar Winkleralm. In de omgeving van Turracher Höhe ligt vaak veel sneeuw, zo ook deze keer. Vol goede moed op sneeuwschoenen de natuur in, zo begonnen we aan deze wandeling. We waren echter al vrij snel de markeringen kwijt en het kwam ons allemaal niet bekend voor. Vreemd vonden we het want deze wandeling hadden we al heel vaak gemaakt. Tot onze verbazing liepen we ons vast tegen een skipiste terwijl we wel weer markeringen hadden gevonden met behulp van onze Garmin Etrex.
Het gemarkeerde wandelpad was compleet vernield; met een bulldozer opzij geschoven!
De restanten waren bedolven onder wortels en struiken die in de weg stonden. Het werd ons langzaam maar zeker duidelijk.... de skilobby had het gewonnen hier.
Gloednieuwe pistes en een sleeplift met de naam 'Schafalmbahn' waren hier aangelegd in de zomer van 2015.
Nog maar kort geleden, in december 2015, waren die nieuwe liften en pistes in gebruik genomen.
De eeuwenoude boerderij 'Schafalm' die voorheen omringt was door stille bossen stond er wat verloren bij.
Wij zijn benieuwd wat ermee gaat gebeuren maar vrezen het ergste. De wandeling naar Winkleralm word door Rother omschreven als 'der stillste Winkel hinter der Turracher Höhe'... stilte is op het eerste deel nu verleden tijd helaas.
Eenmaal aangekomen bij Schafalm konden we de gemarkeerde route wel weer oppikken en het vervolg van de wandeling naar Winkleralm is onveranderd mooi gelukkig.
Hopelijk wordt het wandelpad ook weer opgelapt en breiden ze de ski-activiteiten niet nog verder uit want van oversteken van de skipistes worden wij niet blij.
Om het toch positief af te sluiten hier nog onze culinaire tip: 'Nockbergpfandl' bij Gasthof Kirchenbauer in St. Peter bij Radenthein!
