Omdat het zo leuk is om te doen: nog een weekje naar Nockberge om te wandelen in de sneeuw met sneeuwschoenen. Er was in februari een enorme
hoeveelheid sneeuw gevallen en daarvan lag nog een flink pak.
In de dalen onder de 1000 meter was al wel veel weggedooid maar in de bergen lag nog heel veel.
Met temperaturen die meer aanvoelden als lente was het heerlijk lopen in de sneeuw en met weinig tot geen wind was het ook boven op de berg fantastisch om even een uurtje te verblijven.
Het weer was zo goed dat we zelfs buiten op het terras konden eten bij Renate's Einkehr (Gasthof Possegger op de kaart, bij de start van de wandeling naar Mirnock).
Het terras biedt uitzicht over de Millstättersee en de Hohe Tauern erachter. Een
prachtig plekje om de zonsondergang te bekijken en goed en goedkoop te eten.
Tip: Fleischknödeln mit Sauerkraut of Fleischknödeln in der Suppe! Heerlijke maaltijden voor nog geen 9 euro!
We verbleven op Camping Brunner am See in Döbriach; werkelijk een klasse 
wintercamping
met superieur sanitair en droogruimte voor de kleding en schoenen. Hier zouden
we zo weer heen gaan.Gunstige omstandigheden.
De kans op lawine's was gering en met lawinestufe 1 tot 2 waren de omstandigheden erg gunstig voor bergtochten. Doordat er maar weinig wind stond was de kans op stuifsneeuw ook klein. Met hoge temperaturen zou de kans op natte sneeuwlawine's in de loop van de dag wel iets groter worden door de dooiende bovenlaag maar de enorm droge lucht voorkwam echter dat de hele sneeuwlaag doordrenkt werd. De hoge temperatuur zorgde er bovendien voor dat er helemaal geen sneeuw in de vacht van de honden kleefde en dus geen sneeuwballen ontstonden. Doordat het sneeuwdek goed was gezet zakten de honden er nauwelijks in weg, Goed nieuws voor ons: we konden zo probleemloos een vijftal bergtochten maken. We liepen naar de toppen van de Schwarzkofel, Mirnock en via
Rosenkofel naar Lammersdorfer Berg, verder maakten we nog twee hele mooie wandelingen: door het Andertal vanuit St Lorenzen en door het Langalmtal vanuit Kaning.Zonlicht.
We kozen voor wandelingen die niet meteen boven de boomgrens startten zodat we grote delen van de route regelmatig in de schaduw liepen. In tegenstelling tot de vorige keer was er nu wel veel zon te verwachten. Zes weken geleden waren o.a. Turracher Höhe, Hochrindl, Falkertsee en de Brunnachhöhe uitgangspunten van onze wandelingen. We stonden toen meteen op hoogte. Nu niet, we kozen we voor iets lager gelegen startpunten in de bossen. De omstandigheden waren er ook naar: met de vaste laag sneeuw was steigen lang niet zo zwaar als in de verse poedersneeuw waarin we een eind wegzakten in februari. We hebben gegoogled op de zin en onzin over zonnebrillen voor de honden. Deze zouden aan te raden zijn voor een hond die een pijnlijke oogziekte heeft waardoor hij gevoelig is voor licht. Voor de rest zijn ze als trendy gadget bedoelt. 'Net als d
e baas in hippe outfit de piste op' lazen we verder. Wij hebben
alweer onze twijfels; mocht het al zinvol zijn dan denken wij dat het geen succes zal
worden
Net als jasjes, schoentjes e.d. zal dit waarschijnlijk weer niet aan onze verwachtingen voldoen.
Vooralsnog geen zonnebrillen voor onze honden aangeschaft dus.Spoorzoeken.
Inmiddels hebben we ons erbij neergelegd; in de sneeuw is lopen met alleen een papieren kaart lastig dus we gebruiken steeds meer onze GPS (Garmin). Toch verschilt het per wandeling: tijdens onze tocht naar Schwarzkofel waren de markeringen in het bos goed te zien op de bomen terwijl op de route naar Rosenkofel niet een markering te zien was, ook niet op de bomen. Misschien was het pas sneeuw hier nog zo dik dat ze niet te zien waren. Toch went het nooit, zo'n klein schermpje waarop de route moet worden ontcijferd; geef ons maar een grote papieren kaart, veel beter overzicht. Eerlijk is eerlijk:
het een mooi hulpmiddeltje bij twijfel en het scheelt echt
zoeken als er geen markeringen zichtbaar zijn.Steil.
Toen we aan het zoeken waren naar de wandelroute richting Schwarzkofel en Rodresnock kwamen we aan de praat met een boerin in Plaß. We vroegen naar de route en ze wist niet wat ze hoorde: "naar Rodresnock?" Ze sloeg de handen voor haar ogen en schudde heftig haar hoofd. "Niet doen, niet aan beginnen. Alleen maar steil door het bos omhoog. Parkeer toch bij Falkertsee. Kennen jullie dat? Is veel mooier!" Maar ja, wij wilden juist door de bossen omhoog en Falkertsee hadden we al zo vaak gezien. Ze had wel gelijk trouwens, het was erg steil soms maar toch goed te doen. We gingen overigens niet verder dan de Schwarzkofel zodat we weer op tijd terug waren, het laatste stuk naar Schwarzkofel was erg steil. Steil steigen op sneeuwschoenen is trouwens best goed te doen doordat je een beugel kunt kantelen waardoor je schoen schuin op de sneeuwschoen komt te staan, afdalen is iets lastiger, vooral als de sneeuw wat minder stabiel is. Achter in het Andertal lag ook een zeer steil traject op onze route.
Aangezien de zon de temperatuur flink omhoog bracht en de sneeuw natte plekken vertoonde besloten we hier om te keren en de route te wijzigen; we liepen vervolgens zonder problemen naar de Speikkofelhütte.
Bij deze hut kwam het pak sneeuw nog tot aan de goot, ongekend wat een pak sneeuw er was gevallen deze winter.Langalmtal.
Omdat we het Langalmtal bij de Zunderwand beschouwen als een van de mooiste stukjes Nockberge besloten we hier een wandeling te plannen. We konden met onze auto een paar kilometer het dal in vanuit Kaning aangezien de weg alweer grotendeels sneeuwvrij was. We reden tot een slagboompje en parkeerden onze camper ter hoogte van de Aichholzerhütte (gelegen aan de andere kant van het water) en wandelden via de Kuhbodenhütte richting Zunderwand. Achter in het het prachtige Langalmtal met de indrukwekkende Zunderwand waren de sporen van de enorme sneeuwval in februari nog goed zichtbaar. Van een wegwijzer die ongeveer twee meter hoog is stak alleen het bovenste puntje nog uit de sneeuw. Onder de steile Zunderwand waren meerdere lawine's geweest, we zijn daarom op gepaste afstand gebleven.
Op de foto is duidelijk de breuklijn te zien van de weggeschoven deel sneeuw. We besloten niet dezelfde weg terug te lopen aangezien het flink dooide en er een steil traject zat in onze route; afdalen over dit steile deel met dooiende sneeuw durfden we niet aan. Onze terugweg liep via Erlacherhaus en Petodnighaus over de guterweg terug naar de auto.
zelfde weg terug naar St. Lorenzen.
