Wittekind.
De Saksische hertog Wittekind leefde in de achtste eeuw. Hij vocht tegen Karel de Grote en verzette zich fel tegen het oprukkende Christendom. Wat een held! Volgens de legende reed hij eens te paard in het bos op zoek naar water. Hij beloofde zich tot het Christendom te bekeren als hij een bron zou vinden. Zijn paard krabde met zijn hoef in de grond en zo ontstond de Wittekindsquelle. Met zo'n paard heb je eigenlijk geen kerk meer nodig maar de hertog werd toch christen.
Het bekeren van het heidense Saksen kon beginnen. De Wittekindsweg is vernoemd naar deze Hertog. De route start in Osnabrück en loopt over de kam van het Wiehengebirge naar Porta Westfalica. De route is onderdeel van de Europese lange afstandswandeling E11. De Wittekindsweg zelf is 95 kilometer. In een lang weekend half september liepen wij de eerste drie etappes. Osnabrück-Engter.
Midden in Osnabrück start de route die geen eigen markering kent. De roodwitte markering van de E11 moet gevolgd worden. Midden in Osnabrück is de smartphone met de GPX van de route in beeld echt geen overbodige luxe. Twee andere routes lopen wel min of meer hetzelfde op dit traject; de Pickerweg en de Hünenweg.
De binnenstad van Osnabrück mag er zijn en de wandelpaden langs het riviertje de Nette zijn ook erg mooi. In verhouding gaat de eerste etappe wel over veel verharde wegen, vaak zijn dat rustige landweggetjes of door de bebouwde kom zoals bij het dorp Rulle. Hoogtemeters overwinnen is er nauwelijks bij, de kam van het Wiehengebirge wordt pas de tweede dag bereikt. Engter-Ostercappeln.
Startpunt van de tweede etappe is meteen het begin van iets meer glooiend gebied, het Wiehengebirge is bereikt. Echt klimwerk is er nog niet bij en de hoogteverschillen zijn nog gering. Vanaf hier zijn de wandelpaden vrijwel altijd onverhard en autovrij. De hondjes kunnen lekker loslopen met uitzondering van een paar punten waar een autoweg moet worden overgestoken. Veel smalle bospaadjes en ook bredere gravelpaden is het beeld op de tweede etappe. Drinkwater voor de hondjes is er niet meer op de kam van het Wiehengebirge en een paard met gouden hoeven hebben we helaas ook niet.
Bijkomend voordeel: die extra kilo water die we voor nood altijd meeslepen in de rugzak wordt ook eens gebruikt. Onderweg passeren we een paar megalieten; stenen monumenten door de prehistorische mens geplaatst. Ostercappeln-Großer Kellenberg.
De derde etappe wordt het nog iets glooiender. Het eerste deel gaat bijna continu over makkelijke brede gravelpaden waar soms ook een fietser langskomt. Druk met fietsers is het niet, vergeleken met de Hermannsweg in het Teutoburgerwald is zelfs rustig te noemen. Hoe verder we op de route komen hoe meer het gaat glooien. Na het Hunteltal gaat het dan steil omhoog naar de Kleiner Kellenberg. Het hoogtepunt is echter de Großer Kellenberg. Het pad er naartoe is eerst nog een breed gravelpad maar maakt dan plaats voor een aangenaam bospad waarop de laatste hoogtemeters worden overwonnen. De Großer Kellenberg is niet zwaar bebost en dat komt het uitzicht boven ten goede. Een kale hoge top met rondom uitzicht is het natuurlijk niet, maar qua beleving wel het mooist tot dusver. Ook de afdaling is weer zo'n mooi pad. Een prima afsluiting van het eerste weekend Wittekindsweg in het Wiehengebirge.
