" My fashion philosophy is, if you're not covered in dog hair, your life is empty "
Elayne Boosler

 

Portugal, Costa Vicentina april / mei 2022


Costa Vicentina
Eind april 2022, we hebben bijna drie weken vrij. De wandelingen aan de kust blijven trekken; Côte Vermeille, Costa Brava, Cinque Terre, Costiera Amalfitana, Gendarmstien.... Tijd om er weer een klassieker aan toe voegen. Onderin Portugal aan de westkust ligt Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina. Een smalle lange beschermde kuststrook, in 1995 door de Portugese regering uitgeroepen tot natuurpark. Men wilde hier geen tweede Algarve, de beschermde status voorkomt dat de projectontwikkelaars er een toeristisch circus van maken. Een tweetal lange afstandswandelingen lopen van noord naar zuid door het gebied: Caminho Histórico en Trilho dos Pescadores; het Historische Pad en het Visserspad. Het Historische Pad loopt door het binnenland en het Visserspad gaat langs de kust. Op de zesde etappe van het Visserspad komen de routes bij elkaar en overlappen elkaar daarna gedeeltelijk met uitzondering van de laatste drie etappes, dat is weer alleen Visserspad. Wij gaan voor Trilho dos Pescadores, de meest uitdagende. Het Visserspad dus, 13 etappes met een totale lengte van 226 kilometer. Rother heeft er een gidsje van uitgegeven; 'Rota Vicentina'. De laatste druk is uit 2021 maar toch is ie achterhaald; het Visserspad loopt in hun gids van Porto Covo naar Rogil in 5 etappes. Er missen er dus nog 8! Er staan nog wel een aantal rondwandelingen in over delen van het Visserspad gaan. Ook in Rother's gidsje 'Algarve' staan een aantal wandelingen die praktisch geheel een etappe van het Visserspad zijn. Voor informatie kan ook deze gids dus best van pas komen. Voor het vervoer beschikken we sinds kort naast onze camper ook over twee sportieve hybride fietsen en een hondenkar. Na de wandeling kunnen we nu samen terug fietsen naar de camper. Dat scheelt tijd en brandstof en is bovendien gezellig en gezond.

São Torpes - Porto Covo
De eerste etappe is een korte van slechts 10 km. We starten in São Torpes en lopen terug naar camping Costa do Vizir in Porto Covo. Ten noorden van São Torpes ligt de stad Sines. De kust is daar een aaneenschakeling van techniek en industrie. Enorme kranen in de haven en hoge pijpen van de elektriciteitscentrale. Een sterk contrast met het uitzicht de andere kant op daar waar de route heengaat. We kiezen het eerste stuk voor de route over het strand zoals wordt geopperd op het informatiebord aan het begin van het Visserspad. Een mooi alternatief voor de verharde weg. Reese kan meteen loslopen en kan even haar energie kwijt. Het is eind april, een graad of 23 maar het is niet druk op het strand. Als de wandeling door de duinen gaat, waar het een bonte bedoening is van bloeiende vetplanten, komen we niemand meer tegen. De bloeiende vetplant is de Hottentottenvijg vertelt onze Pl@ntNet app ons. Steile kliffen, kleine strandjes en een overweldigende bloemenpracht; dat is het kort samengevat. Een heerlijke korte wandeling van 3 uurtjes om op te starten. Ook de fietsrit terug naar São Torpes naar de camper is een makkie.

Porto Covo - Vila Nova de Milfontes
De tweede etappe is de dubbele afstand. Volgens Rother een 'lange und anstrengende' etappe die 7 uur in beslag neemt. Op de wegwijzer in Porto Covo staat zelfs 8 uur genoteerd voor de wandeling naar Vila Nova de Milfontes. Met de terugrit per fiets wordt het een lange dag. We nemen voor de zekerheid fietsverlichting en reflecterende hesjes mee. We lopen via de haven van Porto Covo richting de duinen. De zandpaden lopen niet echt makkelijk, gortdroog en stoffig zijn ze. Elke afzet lijkt maar 50% effectief, de rest van de energie is verspild. Waar het kan kiezen we voor het strand, langs de branding loopt een stuk beter en Reese kan verkoeling zoeken. Het eilandje Ilha de Pessegueiro ligt wel heel mooi voor de kust. Iets verderop, bij Forte de Nossa Senhora do Queimado, verlaten we het strand. Er staat een restaurantje bij met uitzicht over zee en het eilandje; voor een pauze is het nog veel te vroeg maar om op te steken op de terugweg is het perfect; als we dat voor donker redden tenminste.
Een enkele keer passeren we een zoetwaterstroompje waar Reese kan bijtanken. Op de zandpaden door de duinen is het echter kurkdroog, ook Reese krijgt hier te drinken uit de waterfles. De mooiste paadjes zijn toch wel die hoog over de kliffen met diepe afgronden. Er staan nergens hekjes of waarschuwingen, prachtig! De hoge golven die op de rotsen beuken of over de stranden rollen vervelen nooit. Rond geslepen keien rollen heen en terug met de golven mee, ze maken een typisch geluid als ze tegen elkaar botsen als reusachtige dobbelstenen. Plaatselijk zijn de kliffen diep uitgeslepen door erosie. Gierzwaluwen hebben er hun nesten in de wanden onder de uitkragende kammen, ze vliegen af en aan. We passeren een baai met zandstrand als Reese het pad verlaat en een zoetwater bron vindt... ze heeft er echt een neus voor, bovendien is het een perfecte plaats voor pauze. In de schaduw van de uitgeslepen rotsen waar water uit sijpelt is het zeker 10 graden frisser. Daarna volgt nog een heel stuk mul zand. We strijken bij Porto das Barcas neer op het terras. Dit barretje ligt ideaal, iedere wandelaar tankt hier zo ongeveer bij. Het zicht op het lager gelegen haventje met vissersbootjes is uniek. We laden even op voor de laatste kilometers door Vila Nova de Milfontes en de fietstocht die ons nog te wachten staat. Google navigeert ons met de fietsen over gravel- en zandpaden, soms moeten we zelfs naast de fiets lopen. Gelukkig leidt de route wel langs het oude fort en het restaurantje waar we eerder op de dag langs liepen. We eten met uitzicht over de oceaan met de ondergaande zon, er zijn ergere dingen. We wachten de daadwerkelijke zonsondergang niet af en zijn net voor donker terug op de camping.

Vila Nova de Milfontes - Almograve
Voor etappe drie brengen we onze fietsen naar Almograve, als we ze op slot willen zetten zien we dat er één nog op slot staat, maar de sleutel is onvindbaar. In café- restaurant O Lavrador vragen we de barman om een ijzerzaag. Hij wijst naar een mager mannetje in de hoek van het café en spreekt hem aan. De man knikt geduldig en haalt zijn gereedschap, dit is de man voor de klus! Hij probeert het eerst met een pincet en een schroevendraaier. Het zou tegenvallend zijn als het slot meteen opengaat. Dat gebeurt niet en ook met de ijzerzaag is het onbegonnen werk. Eigenlijk nog best een goed slot, want de flex moet er aan te pas komen. Als de klus geklaard is kunnen we op pad. We starten in Vila Nova de Milfontes. Door het centrum is het prima wandelen maar het stuk langs de autoweg is minder. Het halfopen bos met bloemenweides en kurkeiken daaropvolgend maakt dat weer goed. De kliffen zijn minder hoog dan gisteren maar nog steeds buitengewoon fraai. Er staat meer wind, dat maakt de gevoelstemperatuur een stuk aangenamer. De golven zijn hoog en soms voelen we nevel langs trekken als ze op de rotsen uiteenspatten. De uitstapjes naar het strand zijn beperkt, als we kans zien dan grijpen we die voor een bakkie op het strand. De route gaat veelal door de duinen en soms iets meer landinwaarts, door bossen en struikgewassen die een tunnel vormen. Er staat veel acacia en bamboe, het pad is soms moeilijk begaanbaar door de dichte begroeiing. De oceaan is daarbij duidelijk te horen maar vaak niet te zien. Een paar keer kan Reese zoetwater drinken uit kleine stroompjes. We passeren een brug met een bordje 'maximaal 4 personen'. Dat lijkt ons nog veel teveel, één voor één passeren we het gammele ding. Als we in Almograve aankomen strijken we natuurlijk neer op het terras van O Lavrador voor het aanvullen van het nodige vocht. Na het halen van de camper per fiets gaan we naar camping Villa Park Zambujeira in Zambujeira do Mar. 

Almograve - Zambujeira do Mar
Vandaag starten we bij onze fietsenmaker, of beter gezegd: fietsenkraker, in Almograve en lopen naar de camping in Zambujeira do Mar. De wandeling gaat over iets makkelijkere paden. Ze zijn wat breder en de ondergrond is wat steviger. We passeren klein vissershaventje. De kliffen zijn steil en er zijn geen uitstapjes naar het strand mogelijk. Opvallend is ook dat er meer struiken staan en minder bloemen. In de verte doemt het vuurtorentje bij Cavaleiro op. Halverwege de wandeling in Cavaleiro zit een klein barretje waar we even opsteken. We zien veel ooievaars op deel twee van de wandeling. Ze maken nesten op hoge smalle rotstoppen tientallen meters boven de zee. Hoogtepunt is het vissershaventje Porto das Barcas waar de vissers in de weer zijn met hun materieel. Het restaurant O Sacas ligt daar vlakbij; een perfecte spot om vanavond te eten. De fietsrit plannen we met Strava deze keer, iets minder spektakel dan Google's routes mag wel na 7 uur wandelplezier. O Sacas blijkt een goede keuze, de hoeveelheid visgerechten is enorm.

Zambujeira do Mar - Odeceixe
We zijn toe aan de vijfde etappe. De fietsen zetten we in Odeceixe, wandelen vanaf Camping Villa Park Zambujeira naar het dorp en pikken de route op in het dorp. Reese kan meteen bijtanken want we steken eerst een zoetwater stroompje over. Er staat een bordje dat hondjes verbiedt op het naturisten strand. Als we hoog boven de zeespiegel neerkijken op het strand zien we dat er juist best veel honden op het strand rennen. Eén baasje heeft zijn rug vuurrood maar de billen nog spierwit; hopelijk heeft ie goed gesmeerd want de dag begint weer onbewolkt. De route is afwisselend, we krijgen bossen met wat schaduw en weer die tunnels van acacia struiken. Soms moeten we wel diep door de knieën maar voor Reese is het een prima pad. Ook passeren we meerdere kleine stroompjes, Reese kan regelmatig drinken en badderen. Er is zelfs een heuse waterval; Cascata das Cobras. Vandaag hebben we een paar klimmetjes over best rotsachtige paden maar ook weer duinen en paden over hoge kliffen met diepe afgronden zonder hekwerk of bordjes, het is echt prachtig en zeer afwisselend. In Azenha do Mar pakken we een terrasje. Volgens Rother is er geen horeca op de route maar dat klopt gelukkig niet. Het vissershaventje spreekt weer erg tot de verbeelding, zelfs de betonnen wanden die de krachtige golven breken passen in het geheel. Het laatste deel door het stroomdal van Rio Seixe is iets minder, een 3 kilometer lange asfaltmars naar het stadje Odeceixe.

Odeceixe - Aljezur
We laten camping Villa Park Zambujeira achter en verkassen naar Aljezur. Camping Serrão bij Aljezur ligt op de route. Etappe 6 en 7 zijn zo gemakkelijk te lopen. Etappe 6 korten we zo'n 3 kilometer in en etappe 7 wordt zo iets langer. Beide etappes zijn nu rond de 20 kilometer. De start in Odeceixe is als het einde gisteren.. veel asfalt. Het betere werk begint als we de duinen inlopen en de kust opzoeken. We zien meerdere ooievaars op hun nesten op de rotsen. Reese kan regelmatig drinken uit stroompjes, totdat we de kust verlaten. De route gaat het binnenland in naar Rogil, daar komt het Historische Pad erbij, we volgen nu de roodwitte markering. De blauwgroene markering van het Visserspad is verdwenen. Het plaatsje Rogil en het gravelpad daarna vinden we een stuk minder dan wat we tot nu toe hebben gelopen. Als dit een voorbode is voor het Historische Pad dan wordt het nog taai want het Visserspad en het Historische Pad overlappen vanaf nu best regelmatig, hopelijk is het een uitzondering. 

Aljezur - Arrifana
De zevende etappe begint voor ons op camping Serrão. Onze fietsen staan in Arrifana. We lopen binnendoor naar Aljezur, het Historische Pad is mooier dan gisteren. We dalen af over een mooi breed bergpad. Dit pad moeten we ook met de fietsen doen terug naar de camping. Dat gaan we niet doen want dat wordt naast de fiets lopen! Het pad is zeer steil en we komen zelfs geen mtb-ers tegen, laat staan hybride fietsen met hondenkarren. In park de Merendas de Aljezur steken we een riviertje over, de Ribeira das Alfambras en de Ribeira da Cerca komen hier samen en gaan verder als Ribeira de Aljezur. Reese heeft zin in een fris bad en gaat er helemaal in. De temperatuur stijgt per dag een graadje en is inmiddels zomers warm. We lopen nu dwars door Aljezur en dit is wat ons betreft het mooiste stadje tot nu toe qua wandelbeleving. Smalle straatjes, steegjes, doorkijkjes, mooie gevels, balkons, hier houden wij van. De gevulde potten en plantenbakken maken het compleet. Na Aljezur blijft het de moeite waard totdat we de asfaltweg naar kust moeten volgen. We lopen inmiddels weer op het Visserspad, het Historische Pad steekt binnendoor naar Arrifana. Misschien was dat zelfs wel mooier, in ieder geval korter. Het terras van Taberna do Gabriel II komt precies op tijd en het uitzicht over het strand is fraai. Nog fraaier is het kustpad wat daarna komt naar uitkijkpunt Ribat da Arrifana met ruïne en het aansluitende bospad naar Arrifana is een welkome afwisseling. Morgen een rustdagje waarop we verplaatsen naar camping Orbitur in Sagres.

Arrifana - Carrapateiro
Vandaag staat etappe 8 in de planning. We zetten onze fietsen in Carrapateiro. Er zijn twee routes mogelijk, de laatste kilometers wandelen over het asfalt of via het strand. De laatste optie heeft natuurlijk de voorkeur maar kan niet bij hoog water. We vragen het na in het surfwinkeltje op het centrale plein; 'geen probleem, zeker de strandroute nemen, veel mooier' is het advies. We vertrekken naar Arrifana voor de start van de wandeling maar eerst moeten er twee Spaanse dames op weg geholpen worden. Ze staan met een lege accu. Een local op een terrasje regelt nog een setje startkabels want aanduwen lukt niet. Vanuit Arrifana gaat de eerste kilometer over asfalt met autoverkeer het dorp uit. Dit stuk hebben we ook al per fiets gereden, we besluiten het niet nog eens te lopen en parkeren onze camper buiten het dorp. We volgen eerst het Historische Pad, het is meteen een fraai bergpad, maar weer veel te steil om te fietsen... dat wordt omfietsen vanmiddag! Na twee uurtjes wandelen treffen we een splinternieuw restaurant op de route: Barranco da Fonte. We laden hier op met verse jus d'orange. Het is echt nieuw, de stikkers van de leverancier zitten nog op het sanitair. Verderop splitst ons Visserspad zich van het Historische Pad. We gaan richting de kust. Er hangt de hele dag al een hardnekkige nevel boven de zee. De sluiers nevel filteren het zonlicht waardoor het minder warm aanvoelt. De laatste kilometers lopen we over het enorme strand richting Carrapateiro. Het is zeker 3 kilometer lang maar erg rustig. Een stuk of tien surfers en nog eens zo'n aantal wandelaars en strandlopertjes; drukke vogels die met de golven mee rennen over het strand op zoek naar voedsel. Onze koffie en thee nuttigen we weer op het strand met uitzicht op de rollende golvenen de strandlopers, wat is het toch een mooi gebied. Onze schoenen knopen we op de rugzak, blootsvoets lopen we door het water terug, probleemloos, want het water staat inderdaad laag. Na krap 20 kilometer wandelen wacht ons een genadeloze fietsrit van 27 kilometer mét een paar pittige klimmen erin waardoor we toch nog weer laat zijn... nog best druk zo'n vakantie!

Carrapateiro - Vila do Bispo
De negende etappe is relatief kort met ruim 15 kilometer, de temperatuur blijft oplopen dus een iets kortere wandeling vinden we niet erg. In Carrapateiro verlaten we meteen de verharde weg en via gravelpaden lopen we door open landschap met veel agaves, waarvan er een aantal bloeien, naar de kust. Boven zee hangt weer die nevel, de ruige kustlijn laat zich daardoor nog niet goed zien. We passeren een parkeerplaats met strand waar het even wat drukker is, op het wandelpad is het juist heel rustig. De wandeling wordt steeds spectaculairder, via echte bergpaadjes gaat het nu op en neer en even wanen we ons boven de boomgrens in de alpenweiden. Het volgende strand dient zich aan en een bordje informeert ons dat de strandroute alleen bij laag water kan worden gelopen. Op het strand is het weer heerlijk lopen langs het water. Een enkeling loopt er zonder broek, da's jammer. Via een ongemarkeerd pad pikken we de route verderop weer op. We zijn waarschijnlijk iets te ver op het strand doorgelopen, spannend is het daardoor wel. Nog een strandje voordat we het binnenland in gaan: Praia do Mirouço. Dit is een van de fraaiste tot nu toe; met torenhoge zwarte rotsen, schitterend. Het zand- en gravelpad weg van de kust naar Vila do Bispo is makkelijk maar ook minder tot de verbeelding sprekend na die geweldige bergpaadjes aan de ruige Algarvekust eerder op de dag. 

Vila do Bispo - Sagres
Etappe 10 is weer ruim 20 kilometer. Omdat het aardig warm wordt zetten we de wekker op 6.00 uur, lekker vroeg op pad. Na de start in Vila do Bispo lopen we over een verharde weg en later op een gravelpad. Het is heel rustig dus niet vervelend. Naarmate we dichter bij de kust komen wordt het steeds mooier. Hoogtepunt zijn de rode kliffen bij Telheiro. Op de site van Rota Vicentina wordt een afdaling naar het strand geadviseerd, wie zijn wij om dat dan niet te doen. Het is wel meteen het meest uitdagende traject van de dag, het gaat heel steil omlaag. Reese kan mooi afkoelen in zee en we nemen een lange pauze. We lopen dan door naar Cabo de São Vicente; het meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland. Onze route, die hier eigenlijk geen pad volgt, loopt best lastig. Het is ongelijk en stenig. Voorheen stopte Trilho dos Pescadores op Cabo de São Vicente met de vuurtoren. Het is er meteen veel drukker. Mensen parkeren hun auto om snel wat foto's te maken en wat te snacken. Er staan een paar mobiele eetkraampjes en parasols, erg toeristisch is het en wat druk ook. Het laatste stuk naar Sagres volgen we eerst de weg naar die naar Cabo de São Vicente loopt, ietwat druk met verkeer is het. Gelukkig gaat het Visserspad waar het kan meteen over de kliffen. Het rode gesteente lijkt wel marslandschap, althans dat denken we. In Sagres staan onze fietsen te wachten op een redelijk eenvoudige rit deze keer. 

Sagres - Salemo
De laatste lange etappe, bijna 20 kilometer. Rother heeft deze in verkorte versie in hun gidsje Algarve staan, hun eindpunt is anders. We starten bij Martinhal net als Rother dat doet. Dit een enorm vakantiepark aan het strand ten oosten van Sagres. We lopen nu niet de eerste honderden meters door het dorp maar staan meteen op het strand; wel zo fijn voor Reese want het wordt weer warm. Net als gisteren zijn we vroeg opgestaan, de eerste uren is het zeer aangenaam met een soms straffe zeewind. Deze etappe is volgens de site van Rota Vicentina de zwaarste van allemaal, ze trekken er 8 uur voor uit. Het is in ieder geval de meest technische, er zijn een paar delen bijna vlak over bredere rode zandpaden maar overwegend zijn het smalle bergpaadjes, soms best steil! Heerlijk wandelen dus, bijna bergwandelen! Er zijn een stuk minder Hottentottenvijgen naarmate we vorderen op het Visserspad, ook de zoetwaterstroompjes ontbreken aan de zuidkust van de Algarve. Reese drinkt met ons mee uit de waterfles. We hebben ruim voldoende mee, 3,5 liter water en 1,5 liter koffie en thee. Als we een geparkeerde camper passeren krijgt Reese spontaan water in een pannetje aangeboden, bronwater uit een fles notabene, terwijl wij hier toch gewoon water uit de kraan tappen. We passeren een behoorlijk aantal stranden die weer erg rustig zijn, een fantastische beleving, een bakkie doen op een bijna leeg strand. Een enkele badgast loopt rond zonder broek, da's bij sommigen echt geen goed idee. Op één strand zijn ze aan het apporteren met een of andere vechthond, het beest moet vast als wij passeren; hou 'm goed vast denken we.
Verderop op dit strand komt een jonge Cocker Spaniel Reese uitdagen, da's veel beter! Als we een oude verlaten boerderij passeren nemen we even een kijkje binnen. Zonde dat zoiets verloren gaat, alleen de plek is al uniek. Voor een pauze vinden we een prachtige plek op de rotsen aan zee. Reese kan onder de rotsen in de schaduw waar het heerlijk koel is. Er zijn een soort water reservoirs ontstaan tussen de stenen waar het water telkens overheen spoelt. Een aantal krabben heeft hier een ideale plek gevonden, het voedsel komt zo aangespoeld; een mooi schouwspel is het. Bij Figuera klopt de markering niet met de gpx file, het lijkt erop dat de route is omgeleid. We moeten over een weg waar ook auto's rijden. Aangezien er verder geen informatie wordt gegeven over de omleiding volgen we eigenwijs onze digitale kaart. Na zo'n 500 meter ongemarkeerd pad treffen we de route weer. Al met al een prachtige route vandaag met zeker de meeste hoogtemeters en steilste klimmen en afdalingen. Het hoogteverschil per klim is echter gering waardoor vermoeidheid uitblijft. Reese doet ook alles zonder problemen, de warmte is nog de grootste vijand maar de vele strandjes bieden de nodige verkoeling. De 8 uur op de site van Rota Vicentina is wel heel ruim, dat lukt gemakkelijk, zelfs inclusief een aantal lange pauzes. We fietsen met een omweg terug via Vila do Bispo naar Sagres. Onze camper staat bij strand Martinhal bij gelijknamige strandtent. Hondjes eigenlijk niet toegestaan maar in het voorseizoen mag Reese wel mee op het terras.

Salema - Luz
De voorlaatste etappe gaat van Salema naar Luz. We verlaten de camping in Sagres en strijken neer op de luxe camping Turiscampo Algarve in Luz. Aangezien het vandaag de warmste dag wordt pakken we het anders aan. We fietsen op het eind van de dag naar Salento en lopen dan naar Luz. Op de site van Rota Vicentina trekken ze 5 uur uit voor deze etappe. Rother loopt deze ook maar dan tegengesteld in 3,5 uur in hun gidsje Algarve.
De tijden van Rother lopen we altijd gemakkelijk dus we starten pas tegen de avond. De fietsrit heeft nog wel een verrassing in petto; naast een stuk gravel en een steil bergpad krijgen we een asfaltklim van 20% ! We beginnen onze wandeling tegen 17:00 uur in Salento, een aardig dorpje met veel horeca. Na het strandje Boca do Rio, met een grote poel water waar Reese een paar baantjes trekt, klimmen we naar een ruïne op een heuvel. Daarna lopen we over de kliffen naar Burgau. De paden zijn soms steil maar zorgen nergens voor problemen. Burgau is naar onze smaak een van de mooiste dorpen tot nu toe. Smalle straatjes en steegjes met trappen, het doet ons een beetje aan Amalfi denken. Via de kliffen, die toch iets minder indrukwekkend zijn dan de voorgaande, lopen we naar Luz waar, zoals verwacht, het toerisme veel nadrukkelijker aanwezig is dan in het natuurpark waar we de voorgaande 11 etappes hebben gelopen. De grens van Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina ligt net na Burgau. Daarna is er veel meer bebouwing aan de kust, vooral vakantiehuizen. Trilho dos Pescadores loopt hier vlak langs de kust, we kunnen nog volop van de zee genieten, nog 11 kilometer te gaan tot Lagos. 

Luz - Lagos
Het is een stuk minder warm, nog steeds zomers maar met een straffe wind voelt het veel aangenamer aan. We parkeren de camper bij de haven in Lagos, het eindpunt van Rota Vicentina. De spannende fietsrit door het drukke Lagos is niet ongevaarlijk en niet de mooiste maar noodzakelijk. In Luz beginnen we aan onze 13e, en laatste, etappe van het Visserspad. We klimmen ruim 100 meter naar een obelisk op de heuvel, Atalaia. Boven op de kliffen staan houten hekken, heel anders dan in het natuurpark waar juist niets staat. Het pad naar Lagos is makkelijk, breed en wordt veel bewandeld en het strand bij Lagos wordt ook volop gebruikt. Als we na een stukje bebouwde kom, waar het zoeken is naar markeringen, weer op de kliffen lopen wordt het steeds drukker naarmate we dichter bij Ponts de Piedada komen. Het is ergens wel logisch; de rotspartijen zijn hier wel weer heel indrukwekkend en ook gemakkelijk bereikbaar.
Wat ontbreekt is de overweldigende bloemenpracht van de eerste etappes. Ook Lagos zelf is druk, zoals we op de fiets al hadden vernomen. Vergeleken bij de dorpjes in Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina is het erg toeristisch allemaal.

Onze 13 daagse lange afstandswandeling Rota Vicentina zit erop. Reese heeft het allemaal keurig doorstaan, de ritjes in de fietskar vond ze nog het spannendst. We hebben de maanden in de aanloop regelmatig wandelingen gemaakt van 25-35 kilometer waarbij ook veel over asfalt en bestrating. De voetzootjes van Reese zijn goed bestand gebleken tegen de droge en soms scherpe gesteenten. De fietsritten waren heel wisselend. De navigatie stuurde ons regelmatig over zandpaden of bergpaden waar wij niet blij van werden. Het beste ging het nog om een autorit te plannen en dan hopen dat fietsen overal mocht. Dat ging altijd goed. Wij wandelden in april en mei in het gebied, 's zomers is het met de hitte vast niet te doen. Rother raad dat ook af terwijl op internet soms te lezen is dat er een verkoelende zeebries staat in juli en augustus, dat lijkt ons een iets te simpele weersvoorspelling. In mei ging de temperatuur al over de 25 graden. Met uitzondering van de drukkere stranden bij de vakantiedorpen zijn honden eigenlijk overal toegestaan. Reese heeft daarbij bijna overal los gelopen, alleen in dorpjes en langs de drukkere wegen niet. Ze mocht niet naar binnen in restaurants maar ze kon wel mee op het terras. 

De culinaire tip: Tapas bij Boaty's in Luz, Av. dos Pescadores (aan zee)

 


Campings:

Porto Covo:
Costa do Vizir Camping 

Zambujeira:
Camping Villa Park Zambujeira 

Aljezur:
Park Campismo do Serrão 

Sagres:
Parque de Campismo Orbitur

Luz:
Turiscampo Algarve 

Gidsen:

Rother Wanderführer Portugal Süd Rota Vicentina
ISBN 978-3-7633-4548-9

Rother Wanderführer Algarve
ISBN 978-3-7633-4276-1

Kaart:

Adventure Maps
Parque Natural do Sudoeste Alentejano e Costa Vicentina 
Schaal 1:50.000

App:

Locus Map
(met de gpx files gedownload op de site van Rota Vicentina)

De gelopen 13 etappes:

1. São Torpes - Porto Covo 
2. Porto Covo - Vila Nova de Milfontes 
3. Vila Nova de Milfontes - Almograve 
4. Almograve - Zambujeira do Mar 
5. Zambujeira do Mar - Odeceixe 
6. Odeceixe - Aljezur (camping)
7. Aljezur (camping) - Arrifana 
8. Arrifana - Carrapateiro 
9. Carrapateiro - Vila do Bispo 
10. Vila do Bispo - Sagres 
11. Sagres - Salema
12. Salema - Luz
13. Luz - Lagos

[ klik hier voor alle foto's op één pagina ]