Eind 2020 herontdekten het wandelparadijs Natur- & Geopark Mëllerdall; Petite Suisse in Luxemburg. Dat we zouden terugkeren was een zekerheidje. Destijds greep Corona nog om zich heen, tweeëneenhalf jaar later zijn we dat (gelukkig) bijna vergeten. We reizen voor de derde keer naar Berdorf met deze keer geen drie maar slechts één hondje; Reese.
21 jaar geleden liepen we hier met drie
Dalmatiërs, 2,5 jaar geleden nog met drie Springer Spaniels. Ze hebben helaas niet het eeuwige leven, Kate is onlangs heengegaan op 14 jarige leeftijd, Jools is ook alweer 13 jaar en doet het
liever rustig aan. Reese is 10 maar nog heel kwiek; afstanden van 20-30 kilometer loopt ze nog regelmatig, bovendien loopt ze altijd keurig bij ons, ze heeft zich ontplooid tot de ideale wandelpartner terwijl ze voorheen nog best wild was. Camping Belle-vue 2000 krijgt een herkansing, hopelijk kunnen we warm douchen. Het is Pasen en we zijn al blij dat zij nog plaats hebben al kan dat ook een slecht teken zijn natuurlijk; we gaan het meemaken. Het is Goede vrijdag als we aankomen en beginnen aan onze eerste wandeling; nummer B8 vanuit Berdorf. Deze overlapt een klein deel van route E1 die we in 2020 liepen. We hebben de gelopen routes van 2020 opnieuw gedownload en onze planning hierop aangepast. Onze bedoeling is om zoveel mogelijk nieuwe routes te lopen. Op de site van Mullerthal.lu staan nog steeds die hele rits locale wandelroutes. Daarnaast hebben we uit Rother's gidsje 'Eifel' ook een lange route geselecteerd en gedownload.
Deze bewaren we voor 1e paasdag, dan is het weer het mooist zo lijkt het. We lopen door Berdorf vanaf de camping naar route B8, rustige landweggetjes brengen ons naar de bossen waar meteen de rotsen van de partij zijn, rotspartijen. Vrij snel zijn we bij Berdorfer Casselt, het eerste uitzichtpunt en kruispunt van meerdere routes . De steile rotsen met soms vreemde vormen blijven verbazen, de meest extreme hebben wel een eigen naam. Op Keltekapp is een uitzichtpunt, met een steile stalen trap bereikbaar. Ons 'kan Reese dit?' is een soort trigger voor haar; ze gaat voorop, beheerst, als eerste naar boven. Het wandelpad gaat veelal over rustige paden, we hadden meer drukte verwacht met Pasen, we komen slechts enkele wandelaars tegen. We komen bij een smalle kloof, de Mandrack Passage, de rugzak moet even af anders lukt het niet om deze te passeren. Waarschijnlijk passen sommige lieden er überhaupt niet door wat misschien verklaard dat het rustig is op de route. Door de bossen, met natuurlijk veel mossen en rotsblokken, loopt het fraaie wandelpad langs de rotsformaties Kalekapp en Rammeley. We passeren een uitzichtpunt met bank waar we onze rugzak iets lichter maken door de warme chocolademelk te nuttigen. De eerste bloeiende planten laten zich zien, het is begin april. Volgens de Pl@ntNet app gaat het om de witbloeiende Bosanemoon en de paarse Vingerhelmbloem.
Het enige wat ontbreekt op route B8 is een klaterende beek. Het laatste deel gaat over het rustige landweggetje Um Biirkelt terug naar Berdorf. We passeren hier nog een fotogeniek oud wasbekken gevoed door de Halsbaach. De eerste dag was een prima opstarter van 15 kilometer totaal. Schiessentümpel en Kallekktuffquell.
De tweede dag gaan we vullen met een tweetal locale routes; de W8 en de W2. "Met zijn 3,6 km is deze wandeling vooral geschikt voor degenen die niet veel tijd hebben of alleen kortere afstanden willen lopen", zo luidt de tekst bij route W2 op de site van Mullerthal.lu. Een prima aanvulling op de langere W8 denken wij, want wie geen tijd heeft kan beter een keer terugkomen want anders doe je Natur- & Geopark Mëllerdall tekort.
We parkeren bij het gehucht Mullerthal bij restaurant Heringer Millen. Met een beetje mazzel scoren we hier na de wandeling een maaltijd want de menukaart ziet er heel aantrekkelijk uit. In 2020 zaten ze volgeboekt maar dat waren andere tijden. Onze wandeltocht gaat door de bossen omhoog en daarna door open landerijen over rustige landweggetjes naar het dorpje Cristnach. Het is een aardig dorpje met nog wat oude panden wat de sfeer ten goede komt.
Een malloot in een gechipte Mercedes rookt alleen net zijn banden op als wij erdoor wandelen. Het is een heel andere wandeling dan gisteren, veel minder rotspartijen en meer landerijen. We krijgen nog wel twee bekende spektakelstukken in het bos; de Kallekktuffquell en de Schiessentümpel. Vooral de laatste trekt heel veel toeristen en wij doen weer vrolijk mee. Maar voordat we bij deze fotogenieke punten zijn passeren we een ander zandstenen waterbekken in het bos, nergens genoemd op kaarten of op de site van Mullerthal.lu maar best de moeite waard. Reese vind het ook verfrissend. Langs het houten vlonderpad naar Kallekktuffquell zien we de gele Slanke Sleutelbloem. In het bos treffen we Goudveil, heel veel Bosanemoon, Maagdenpalm, soms de Vingerhelmbloem en heel soms het Blauwsporig Bosviooltje. De smartphone is vaak knap irritant maar kan op sommige momenten best een nuttige aanvulling zijn. Ook als ze het kruispunt van de autowegen 118 en 121 openbreken en we even van de route moeten. Met de smartphone in de hand is de route zo weer gevonden. De W8 wordt serieus druk bij de Schiessentümpel, de fraaie brug over de drie watervalletjes van de Ernz Noire. Het laatste deel lopen we langs de verharde weg terug naar Heringer Millen waar we beginnen aan wandeling W2. We lopen langs rotsen en kleine watervalletjes van de Kaasselbaach het Heringer bos in. We komen nu niemand meer tegen, bij Heringer Millen staan zeker 100 auto's geparkeerd, iedereen gaat naar Schiessentümpel, dat maakt deze korte aanvulling nog mooier. Jammer is wel dat het pad op de terugweg compleet is vernietigd door boswerkzaamheden.
Het lijkt op de Natuurmonumenten tactiek in Nederland; met zo groot mogelijk, alles vernietigend, materieel het bos in. De ruïnes van Heringerbuerg maken dat goed, al is ook hier niet heel veel van over. Fotogeniek is het zeker. Na de Kallekktuffquell, de Schiessentümpel en de Heringerbuerg volgt het laatste hoogtepunt: een tafel bij restaurant Heringer Millen! Yummie!Die Luxemburger Schweiz.
In het Rother gidsje Eifel staan een en vijftal wandelingen in de regio Klein Zwitserland. We hebben onze zinnen gezet op de lange dagvullende wandeling vanuit Berdorf om Beaufort heen. Rother's route overlapt geheel route B5, grotendeels B1 en delen van W3 en W5. Dat is mooi want dan kunnen we op de wandelbordjes lopen, de markeringen zijn namelijk heel erg goed op de wandelpaden. De route loopt voor camping Belle-vue 2000 langs, dus dat is makkelijk beginnen. We volgen de markeringen van B5 Berdorf uit richting de bossen met natuurlijk meteen die rotsformaties en kloven. Bij Um Meelerbuer maken we een extra lusje door de smalle kloven, het lijkt wel een doolhof. De pijlen leiden ons duidelijk rond. De Werschrummschlëff is de volgende fraaie kloof,
veel breder maar met loodrecht oprijzende rotsen minstens zo indrukwekkend. We verlaten de B5 en via Vugelsmillen zetten we koers richting Beaufort. We lopen stroomopwaarts langs twee wildstromende beken. Zowel de Hallerbaach als de Haupeschbaach zijn geweldig mooi, ons pad volgt de beek tot Beaufort. Er zit nog geen blad aan de bomen maar het dal is overwegend groen van de mossen en bodembedekkers. De witte Bosanemoon fleurt het geheel op. Het kasteel van Beaufort is het eerste wat we zien van het dorpje, het weerspiegelt mooi in de Haupeschbaach. We maken een extra lusje door Beaufort, eigenlijk valt dat wat tegen en eerste paasdag een kop koffie scoren is er ook niet bij. Via Belvedere, een uitzichtpunt hoog boven het stroomdal van de Sauer, lopen we naar Grundhof en daarna naar Berdorfer Casselt. Hier sluit onze route aan op de eergisteren gelopen B8. Als we richting Berdorf lopen voor de laatste kilometers maken we een rondje door Parcours Jean Siebertz. Een genummerd klovencomplex met enkele zeer smalle passages. De smalste is slechts 30 cm, het staat aangegeven op de rotsen. Hier moet de rugzak weer af en ook zonder rugzak passen we er nauwelijks door. Deze donkere,
koele, vochtige en smalle kloven zijn toch wel bijzonder in dit gebied en zeker de moeite waard. Bij Berdorf is het beklimmen van de steile rotsen erg populair, we treffen zeker 150 klimmers bij elkaar, het is erg druk en rumoerig, het lijkt wel een mierenhoop. Een beetje jammer is het wel, we zien meer klimmers in één oogopslag dan dat we aan wandelaars hebben gezien in drie dagen. Het laatste spektakel is de rotsformatie Raiberhiel, we passeren weer een aantal smalle kloven via de Roitzbachschlüff. Via de lelijke nieuw aangelegde stalen hangbruggen lopen we het laatste stuk gemakkelijk naar Berdorf en met krap 25 kilometer op de teller strijken we voldaan neer bij onze camper. Een afwisselende route maken kun je Rother wel toevertrouwen. Morgen hebben we er nog één in petto, net over de grens in het Duitse gebied. Naturpark Südeifel.
Rother's wandeling nr. 55 ligt in het Duitse Naturpark Südeifel, het gaat om de Teufelsschlucht. Niet ver van Berdorf starten we op de grote parkeerplaats bij Dinosaurierpark Teufelsschlucht. Het is er druk en we hopen dat de gezinnen niet komen om te wandelen maar op safari gaan in het dinopark. Gelukkig is dat ook zo, op de wandelpaden valt het best mee. Bovendien lopen wij niet alleen het Teufelsschlucht rondje; Rother heeft een route van 11,5 km uitgestippeld. De Teufelsschlucht staat overduidelijk aangegeven en niet te missen. Bij de toegang naar de kloof roept een Duits ventje: "Und jetzt geht's los!"
Voor ons nog niet, via rustige bospaadjes dalen we eerst af richting het riviertje Prüm, de brug is weggeslagen helaas, ook hier ging het mis met hoog water, er is een omleiding aangegeven door de Eifelverein, wat we kunnen zien is dat het originele wandelpad aan de overkant van de Prüm behoorlijk is beschadigd en deels is weggeslagen. Over het fietspad lopen we naar Prümzurlay. Na een steil klimmetje bereiken we het Ferschweiler Plateau, hier liggen de restanten van een schuilhutje, dat wil zeggen; alleen het dak. We pauzeren daarom in het weiland ernaast. Het pad terug richting de Teufelsschlucht is slecht onderhouden en ook maar mondjesmaat gemarkeerd. Het wordt ook amper belopen, we komen hier niemand tegen. Anders is dat in de Teufelsschlucht zelf, die is wel populair, de loodrecht oprijzende rotsen zijn net als in het naburige Petite Suisse weer een fijne belevenis, ze trekken natuurlijk meer wandelaars aan. We hebben weer een hoop nieuwe paden ontdekt, de volgende keer kunnen we gaan combineren met de locale wandelroutes. We weten nu wel aardig welke het meest aantrekkelijk zijn.
De camping was ook nu niet top, maar acceptabel. De culinaire tip: Heringer Millen, natuurlijk!
