Duitsland, Hermannsweg etappe 7+8 (Teutoburgerwald) eind september 2018.
Hermannsdenkmal.
De laatste etappes van de Hermannsweg liggen tussen Oerlinghausen en Leopoldstal. Beide etappes zijn iets korter dan de voorgaande zes. Het Hermannsdenkmal ligt zo'n vijf kilometer van het treinstation in Detmold en vanaf treinstation
Oerlinghausen naar de Hermannsweg is ook een kilometer of drie. Wij kozen daarom weer voor de fiets. In Oerlinghausen parkeerden we onze camper en al vrij snel liepen we het dorp uit de bossen in. Eigenlijk is deze etappe helemaal niet moeilijk, veelal gravel paden, waarop ook best wat mtb-ers reden, en, met uitzondering van de klim naar het enorme standbeeld, bijna vlak. Gemoedelijk wandelen langs een imposant gedenkteken voor de gevallen soldaten tussen 1914 en 1918, langs de Donoper Teich, een meertje mooi in de bossen verscholen en uiteindelijk al klimmend naar de drukte bij dat
populaire standbeeld van Arminius, waar de route naar is vernoemd. Onwerkelijk eigenlijk, de aanloop naar boven is nog vrij rustig, toen we de fiets eerder die ochtend achterlieten was zelfs de parkeerplaats nog verlaten maar rond drie uur 's middags was dat wel anders. Een drukke parkeerplaats,
v
olle terassen en een mensenmassa op de been rond het standbeeld. Het mooie najaarsweer zal ook meegespeeld hebben. Het doet er niet toe, onze hondjes houden wel van aandacht en ook poseren voor een foto, terwijl er 50 man toekijkt, doen ze net zo makkelijk. Externsteine.
De laatste etappe van het Hermannsdenkmal naar Leopoldstal zou ons misschien
bekend kunnen voorkomen, hier oefenden wij 10 jaar geleden al eens met onze uitrusting voor meerdaagse tochten. Destijds liepen we tot Velmerstot, daalden niet af naar Leopoldstal maar naar Kempen waar de rustige camping 'Eggewald' ligt. Ook deze keer overnachtten wij hier, de ochtend erop de fiets naar Leopoldstal, de camper naar het Hermannsdenkmal en dan die laatste etappe langs onder andere de 'Externsteine', een rotspartij die ook veel kijkers trekt en terecht; want het is best bijzonder. Deze laatste etappe is naar onze smaak ook de mooiste en tevens meest uitdagende. Vooral het stuk na de
Silbermühle langs de beek door het Silberbachtal is zeer fraai; een echte beek zoals we wel een beetje gemist
hadden in de voorgaande etappes. De met mos begroeide rotsen komen er wel heel mooi uit in het herfstlicht en de hondjes... tja, die zijn dol op beekjes. De slotklim naar Lippisch Velmerstot mag er overigens ook zijn dus het vervolg van de route, de 'Eggeweg' zullen we ongetwijfeld ook
nog eens gaan lopen want zoals gezegd: het landschap wordt steeds mooier.
