Breizh.
We willen ze er een beetje inhouden, die heerlijke kustwandelingen. In het voorjaar is het hooggebergte het naar onze smaak soms net niet; de laatste sneeuw is nog maar net weg of ligt er nog, de bodem is vaak niet eens dooi,
hier en daar misschien een krokusje en dat is het dan wel. Niets mis mee op zich maar aangezien we toch in de luxepositie zijn dat we vaker per jaar op pad kunnen kiezen we de laatste jaren steeds voor kustwandelingen in het voorjaar. De natuur is daar al veel verder is dan in de echte bergen, temeer omdat het niet streng vriest aan de kust. Na de succesvolle trips naar Portofino in Italië, Banyuls in Frankrijk en Cadaqués in Catalonië aan de Middellandse Zee kozen we deze keer voor de Bretonse kust aan de Atlantische Oceaan. Eigenlijk heet het daar de Keltische Zee. De Keltische invloeden gaan verder dan alleen de naam van de zee, ook de Bretonse taal is een Keltische en het waren de Kelten die het schiereiland in de zesde eeuw 'Klein Brittannië' of Bretagne noemden, in Bretons 'Breizh'. Naar Frankrijk dus, want wij vinden Frankrijk een geweldig land; aardige mensen en heel hondvriendelijk. De Bretonse kust is ruig en rotsig, de 2000 km lange GR34 loopt er langs, deze route heet ook wel 'Sentier (of Chemin) des Douaniers'. Rother heeft er bovendien een gidsje aan besteed waarbij stukken van die GR34 langs de kust regelmatig zijn opgenomen. Om een goede indruk te krijgen van een gebied zijn die Rother Wanderführers wat ons betreft onmisbaar.
De handzame gidsjes staan boordevol informatie en met de gedownloade gps routes in de telefoon is zoeken onderweg verleden tijd. Onze ervaring is inmiddels wel dat Rother nooit te veel kilometers opgeeft maar praktisch altijd te weinig.Presqu'île de Crozon.
Camaret sur Mer ligt op het uiterste westpuntje van het schiereiland Presqu'île de Crozon wat dan weer volledig valt binnen het Parc Naturel Regional d'Armorique. De ruime Camping Municipal du Lannic ligt tegen het stadje aan en voldoet prima wat ons betreft. De recensies zijn wisselend en wellicht is het in het hoogseizoen niet zo'n fijne camping maar in april was het er nog echt niet druk. Bovendien is wandeling 25 van Rother heel gemakkelijk op te pakken vanaf deze camping. Een fraaie wandeling langs de kust over grotendeels de GR34 met als hoogtepunten meteen al de 'Alignements de Lagatjar'; een serie menhirs, rechtopstaande stenen door prehistorische volkeren geplaatst en halverwege de route de 'Pointe de Pen-Hir', een mooie ruige kaap met schitterende rotsformaties in de Atlantische Oceaan met de naam: 'les Tas de Pois' wat 'de stapels erwten' betekent. De wandeling is nergens moeilijk maar her en der zijn de afgronden loodrecht; wij blijven dan het liefst een metertje verwijderd van de afgrond terwijl de hondjes het weinig doet. Op het Pointe du Toulinguet kun je niet komen, daar staat een of ander militair gebouw terwijl een paar kilometer eerder de overblijfselen van betonnen bunkers uit de oorlog staan. Wel frappant eigenlijk, de ruige kust werd in duizenden jaren zo gevormd door de natuur en de mens wist zijn stempel erop te drukken in slechts tientallen jaren. De stranden zijn officieel verboden gebied voor de hondjes maar daar lijkt niemand zich iets van aan te trekken. Als iedereen een beetje rekening houdt met elkaar zou zo'n verbod ook helemaal niet hoeven. Lekker door de branding rennen vinden ze zó leuk.
Wij plakten er nog een stadswandeling bij aan en verkenden het strand en de haven van Camaret sur Mer. Cap de la Chèvre is het uiterste zuidpuntje van Presqu'île de Crozon. Vernoemd naar de Bretonse reus C'hawr, wij waren even bang dat de kaap zou worden overlopen door kuddes geiten, voor reuzen zijn we minder angstig want wij hebben immers drie spanielen bij ons. Wandeling 26 van Rother gaat er naartoe en volgt daarbij wederom voor een groot gedeelte de GR34. Een iets meer uitdagende route maar van moeilijkheden is helemaal geen sprake. Op de kaap zelf staat weer zo'n ontsierend militair gebouw maar dat zal toch echt wel noodzaak zijn. De drukte op de kaap verraadt dat de parkeerplaats niet ver weg is en de keurig aangelegde paadjes, aan weerszijden met draden geflankeerd, moeten voorkomen dat men overal gaat rondstruinen. Tien minuten verderop is het al een stuk rustiger en de daarop volgende vergezichten zijn weer om in te lijsten. Rother heeft maar liefst drie 'top' wandelingen in deze regio. In Goulien startte voor ons de derde wandeling die eerst door het binnenland loopt door een kletsnat gebied om vervolgens via het schilderachtig mooie gehucht Lostmarc'h aan de kust weer die bekende GR34 op te pakken met meteen het Pointe de Lostmarc'h als uitzichtpunt met een piepkleine ruïne erop.
Net als de voorgaande wandelingen slingert de GR34 op en neer de kustlijn volgend probleemloos terug naar het startpunt. Onderweg loont het uitstapje na Pointe de Dinan naar de rostpartijen met rotspoort genaamd Château de Dinan. Met strand bij Goulien als toetje weer een prima, niet al te lange wandeling. Wij liepen deze overigens in tegengestelde richting zodat we de GR34 aan de kust als laatste te zien kregen.Presqu'île de Cornouaille.
Die GR34 in z'n geheel lopen zit er de komende jaren nog niet in maar we kunnen wel alvast een paar stukken verkennen. Op het Presqu'île de Cornouaille heeft Rother wederom aan aantal 'top' wandelingen. Wij verlieten het Presqu'île de Crozon om dit zuidelijker gelegen schiereiland op te zoeken. Anderhalf uur rijden maarliefst, terwijl het hemelsbreed misschien 10 kilometer is. Vanaf Cap Sizun is duidelijk de eerder bewandelde Cap de la Chèvre op het andere schiereiland te zien. Cap Sizun is adembenemend mooi, dat moet gezegd worden. Rother omschrijft het als 'einsame Wanderung' en dat kwam helemaal uit; wij kwamen niemand tegen, een heel contrast met de veel drukkere kapen op Presqu'île de Crozon. Misschien komt dat doordat de rotsen iets minder imposant uit de zee rijzen maar qua plantengroei is het eigenlijk nog mooier. Wij kozen voor de lange variant (14 km) van Plage de Lesven naar Pointe de Brézellec waarbij we de mountainbike weer eens inzetten. De camper op Pointe de Brézellec geparkeerd, met de fiets terug naar Plage de Lesven waar Ageeth en de hondjes drie kwartier moesten wachten, uit de wind, in het zonnetje, aan het strand, met uitzicht op de zee en luisterend naar de branding. Of zoals Rother onder een foto schrijft: 'Idyllisch liegt der Strand von Lesven'. De GR34 is meteen op te pakken, moeilijk is het nergens en zelfs fris drinkwater voor de hondjes is er regelmatig in de vorm van kleine beekjes die hun weg zoeken naar zee: een top wandeling dus. Camping de la Baie ligt mooi centraal ten opzichte van de twee geplande wandelingen en Rother's nummer 32 is vanaf de camping gemakkelijk op te pakken. Een mooie lange tocht van pakweg 6 uurtjes inclusief een lange pauze op Pointe de Raz. Een halve kilometer van de camping is de route gemakkelijk op te pakken bij het kerkje St. Tugdual en het eerste hoogtepunt is Pointe de Castelmeur; een bloemenrijke kaap aan de noordzijde van het schiereiland. Daar gaat de route meteen over op, hoe kan het ook anders, de welbekende GR34 die de Pointe du Van aandoet, langs een aardig kerkje op dezelfde kaap gaat en dan via het strand richting Pointe de Raz loopt waar wij onze pauze namen. Of beter gezegd: op de uitlopers in zee want Pointe de Raz is best druk terwijl een honderd meter verderop bijna niemand komt.
Dat loonde zeker aangezien het op Pointe de Raz flink waaide en er tal van luwe plekjes te vinden waren op de iets lager gelegen uitlopers. Het schouwspel van de zee beukend op de rotsen van Pointe de Raz is iets waar we uren naar kunnen kijken. De wandeling gaat dan nog een heel stuk langs de zuidkust van het schiereiland en dan via het binnenland terug naar het strand, langs Étang de Laoul naar het kleine kerkje St. Tugdual terug naar de camping.Côte de Granit Rose.
Een autorit van dik 2,5 uur over zo'n 200 kilometer; dat zijn de cijfers als je van de westkust bij Cap Sizun gaat verkassen naar de Côte de Granit-rose aan de noordkust. Bretagne is groots en uitgestrekt en deze oversteek gaat veelal over de kleinere binnenwegen. Geen probleem natuurlijk, we hebben immers vakantie. Rother heeft aan de Côte de Granit-rose een aantal wandelingen in het verschiet en wij hadden onze zinnen gezet op twee top wandelingen in deze regio. Camping de Beg Ar Vilin ligt heel fraai en afgelegen op een piepklein schiereilandje tegen het plaatsje Plougrescant. Wandeling 15 gaat er vlak langs en wij liepen hem tegengesteld omdat we eerst de imposante kust wilden zien aangezien er een redelijke kans op regen was. De roze granieten bouwwerken van moeder natuur doet de naam van de kust zeker eer aan. Bizarre rotsformaties waarbij je je regelmatig afvraagt hoe het mogelijk is dat zoiets ontstaat en blijft staan. De menhirs vallen erbij in het niet. De zware bewolking afgewisseld met felle zon en een enkele bui maakten het plaatje helemaal af, dramatiek ten top.
De wandeling gaat ondermeer langs een van de meest gefotografeerde huisjes van Frankrijk; 'Maison entre les 2 Rochers' een huisje ingeklemd tussen twee rotsen. Met een grote parkeerplaats vlakbij was het een drukte van belang. Ernaast liggen ook nog de indrukwekkende rotsen van Le Gouffre, die trekken ook heel wat bekijks, en ja, het is ook echt mooi. Net als
zo vaak is
er geen drukte meer zo'n tien minuten voorbij het spektakelstuk en is het weer heerlijk wandelen langs de kust over heel gemakkelijke paadjes. We hoeven het niet eens meer te melden; voor de hondjes was het nergens een probleem. De andere wandeling ligt zo'n 30 kilometer ten westen van Plougrescant bij Trégastel. Begin en eindpunt zijn niet hetzelfde dus weer tijd voor een kort ritje op de fiets. Eindpunt van de wandeling is bij een camping in Trestaou, wij hadden bedacht hier dan ook maar een nachtje te blijven. De wandeling begint in Trégastel en volgt natuurlijk weer grotendeels de GR34 langs de kust. Net als bij Plougrescant ook hier weer van die imposante rode rotspartijen, het enige grote verschil is dat de route hier compleet wordt overlopen. Vanaf de vele parkeerplaatsen aan de route worden continu hordes mensen aangevoerd. Keurig aangelegde paden, hekjes, draden, tal van bordjes met informatie en verboden en her en der natuurlijk weer toiletpapier, zelfs vlak aan het pad.... het was ons net iets té toeristisch. De indrukwekkende rotsen en vergezichten maken veel goed maar om zo'n rotspartij op de foto te krijgen zonder klauterende mensen valt nog niet mee. Het was nog maar april, hoe het in het hoogseizoen is willen we niet weten. Als we de drukte en rumoer buiten beschouwing laten is het wel een prachtige wandeling. De rotsen en ook de havens zijn een lust voor het oog. Gelukkig hebben we de foto's nog, zonder geluid en meestal zonder mensen. Eenmaal aangekomen bij de camping op het eindpunt besloten we de hectiek te ontlopen en terug te gaan naar die heerlijk rustige Municipal camping in Plougrescant... in april rustig, het hoogseizoen gaan wij ook hier niet meemaken. 
