Je zou verwachten dat het in het laatste weekend augustus misschien al een beetje herfst zou zijn. Niets was minder waar; wederom ruim 30 graden, althans, die laatste augustus dag. Het Teutoburgerwald, met die leuke Teutoschleifen, was daarom alweer onze bestemming. Met onze ervaringen van de Hermannsweg in het achterhoofd vertrokken we deze keer naar het Bocketal. Camping en Landgasthaus 'Bocketal', met overwegend vaste standplaatsen, ligt wel heel mooi centraal voor een tweetal wandelingen in het Teutoburgerwald en het is nog een wintercamping ook.
Twee van de zeven Teutoschleifen gaan er vlak langs: de 'Dörenther Klippen' en het 'Tecklenburger Bergpfad'. Beide niet al te lange wandelingen bovendien veelal door de bossen, in de schaduw en dus ook geschikt bij warm weer. Vanaf de camping is het een paar minuten lopen naar de route die meteen de moeite waard is. Eerst nog even gewone bospaden maar daarna al snel een mooi stijgend bergpaadje omhoog richting, hoe kan het ook anders, de Hermannsweg op de kam van de heuvelrug. Een van de mooiere bergpaadjes in het Teutoburgerwald vinden wij. De Dörenther Klippen zelf zijn natuurlijk ook zeer de moeite waard al trekken ze wel veel meer bekijks. Een bordje met de tekst dat beklimmen van de rotspartijen ten strengste verboden is wordt massaal genegeerd en eerlijk is eerlijk, wij zagen dat bordje ook pas later. Omdat het gewoon druk is op en rond die rotsen werkt het als een magneet; iedereen klimt erop om foto's te maken, dat hooghangende bordje met een vallend mannetje erop negerend.
De terrassen van de 'Almhütte' er vlakbij nodigen uit voor een koffiepauze, allemaal prachtig gelegen maar om even iets te eten erg tegenvallend: Brezn, Bockworst of appeltaart, that's it, keus uit drie. Het is meer bedoeld om wat te drinken, voor de hondjes stonden er in ieder geval wel weer bakken water in de 'Tankstelle'. De Dörenther Klippen is één van de mooiste Teutoschleifen die wij gelopen hebben, vrij van asfalt en aanlijnen hoeft praktisch nergens, tenzij je wilt voorkomen dat de hondjes een modderbad nemen aan het eind van de wandeling in de Mühlenbach. De 'Quelle' iets verderop biedt nog wel wat schoon water om de gitzwarte modder weg te spoelen. De markeringen op deze Teutoschleife zijn op zich goed, maar wellicht omdat wij in het Bocketal begonnen was het een beetje twijfelachtig in de buurt van de parkeerplaats aan de B219; het officiële startpunt. Ook de gedownloade gpx in de smartphone en de ingekleurde route in de 'MeinTeuto' app komen bij die parkeerplaats niet met elkaar overeen. Het is allemaal wel te vinden maar toch, vreemd vonden we het wel.Tecklenburger Bergpfad.
Maar liefst 10 graden kouder die eerste dag van september, dus toch bijna een herfstgevoel. De Teutoschleife "Tecklenburger Bergpfad" doet eigenlijk niet eens onder voor de "Dörenther Klippen".
Misschien zijn de rotspartijen op de laatstgenoemde indrukwekkender maar de slingerende bergpaadjes van het Bocketal maar Tecklenburg spreken werkelijk tot de verbeelding. Vanaf de camping is via de lange afstandwandeling X18 over een prachtig stijgend pad langs mooie rotsformaties de Teutoschleife te bereiken. Vanaf de camping begint eigenlijk meteen de klim naar, jawel.. het staat er echt: de Klotenberg. Daarna gaat het eerst weer heuvel af naar Brochterbeck, waar de weg moet worden overgestoken en het hondjes even aangelijnd moeten worden. Als eenmaal het dorp is verlaten is het lekker wandelen, eerst door landerijen en dan in de bossen met wederom die prachtige rotsen en uitdagend steile paadjes. Vooral het uitstapje over het Hexenpfad naar de Heidenkanzel is heerlijk steil en werkelijk heel fraai. Eigenlijk geldt dat voor het hele traject naar Tecklenburg; het gaat continu op en neer over smalle paadjes, de een nog mooier dan de andere. In het stadje zelf was het natuurlijk weer feest, Weinfesten! Iets te drinken scoren was dus niet zo moeilijk. De terugweg via deels de Hermannsweg is veel minder uitdagend maar toch ook zeker de moeite waard. Conclusie: in het Bocketal komen we zeker terug!
