Costiera Amalfitana.
Ons huis wordt verbouwd, om het stof en de herrie van het slopen te ontvluchten en omdat we de benedenverdieping niet kunnen gebruiken nemen we vakantie. Aangezien we maarliefst 2 weken vrij hebben willen we een gebied bezoeken wat anders niet binnen de mogelijkheden ligt. Normaal gesproken hebben we alleen in de zomer zo lang vrij, vandaar dat hele lange autoritten buiten de zomervakantie afvallen.
De Amalfikust
(Costiera Amalfitana of Costa d'Amalfi) is een flink eind van huis maar 's zomers ook veel te warm. Eind oktober daarentegen is het heerlijk toeven aan de Tyreense Zee, het is er zo'n 19-25 graden. Rother Wanderführer 'Golf von Neapel' telt 57 wandelingen waarvan 45 aan de Amalfikust en het binnenland erachter. We downloaden Rother's wandelingen op de smartphone en gaan de kust verkennen na een autorit van krap 2000 km. Camping 'Beate Solitudo' in San Lazarro ligt hemelsbreed nog geen kilometer van de zee en mooi in het midden van de Amalfikust. Enige nadeel is dat de kust per auto alleen met een omweg is te bereiken. Hier komen we alleen wat laat achter, niet dat het veel uitmaakt want er zijn niet zoveel alternatieven qua campings. De eerste wandeling die we gaan lopen start in Amalfi. We gaan naar het startpunt met onze buscamper want Reese is haar 'mondkapje' vergeten dus openbaar vervoer zit er nog niet in; we moeten eerst een muilkorfje zien te scoren. Na een spannende rit over smalle weggetjes met toetetende en jakkerende Italianen parkeren we onze camper voor 4 euro per uur op de pier in Amalfi.
Ons briljante idee om gratis in Pogerola te parkeren en Rother's wandeling daar te beginnen mislukt want terwijl de motor nog draait staar er al een handhaver naast ons raam om ons terug te sturen. 'No no no' is het enige Engels dat ie kent. Volgens Google is er een 'Free Parking' in Pogerola maar dat blijkt niet zo te zijn. Trappen en steegjes.
We wandelen door het drukke gezellig centrum van Amalfi, fraaie huisjes, smalle steegjes en veel trappen is het beeld. De kathedraal Duomo di Amalfi is ook niet te missen. Het echte stijgwerk begint iets verder, via honderden traptreden naar Pontone. De drukte van Amalfi is dan al verleden tijd en verderop als de bebouwing plaats heeft gemaakt voor natuurschoon komen we praktisch niemand meer tegen. Een duidelijk pad brengt ons steeds verder van de kust en steeds hoger boven Amalfi. Het uitzicht mag er zijn op de terracotta daken van het stadje. Met weinig beschutting is het zelfs half oktober nog zweten hier, 's zomer wil je hier niet zijn. De combinatie met de hoog oprijzende rotsformaties doen je bijna vergeten dat het een kustwandeling in oktober betreft. We passeren een vervelend bordje waarop van alles wordt verboden, ook het meenemen van een lief braaf spanieletje. We negeren het want we zijn bijna halverwege de wandeling. De politieagent die we tegenkomen vind het prima, ook het loslopen van Reese vind hij geen probleem. Halverwege steken we het riviertje met waterval over en Reese kan even flink bijtanken. We gaan via de andere kant van de vallei terug naar Amalfi. Bos en schaduw is wat hier de klok slaat, het is een zeer afwisselende wandeling. Het bos staat vol met bloeiende cyclamen. We komen nog een Italiaan tegen met een loslopend hondje wat opslag verliefd is op Reese. We passeren onder andere Pergerola, waar we die ochtend eigenlijk wilden starten.
Het laatste deel naar Amalfi gaat weer met vele trappen en haarspeldbochten naar beneden, als we aan het eind van de dag het parkeerkaartje afrekenen zijn we 28 euro lichter. Morgen proberen we de bus!Sentiero dei Limoni.
We gaan nu echt wandelen langs de kustlijn. We hebben besloten de kustwandelingen van Rother aan elkaar te rijgen en de stukken die niet omschreven staan in het gidsje zelf te plannen. Reese heeft inmiddels een muilkorfje gekocht en voor 2 euro per persoon 'bussen' we naar Amalfi. Reese reist gratis mee. Voor dat geld is zelf rijden eigenlijk geen optie meer. In Amalfi stappen we over op de bus naar Salento, bij Cimiterie Maiori stappen we uit om wandeling 1 van Rother te beginnen. Om het pad op te pakken moeten we een stukje langs de weg maar een vluchtstrook of iets dergelijks is er niet. We gaan daarom via het kerkhof, dat scheelt een paar honderd meter en verkleint de kans om aangereden te worden. Er lopen is beter dan er liggen. Eenmaal op het bospad is het lekker wandelen richting Maiori. Er staan veel aardbeibomen onderweg. Het wordt echter nog veel mooier als we van Maiori naar Minori lopen via 'Sentiero dei Limoni', het pad van de citroenen. Dit is inmiddels wandeling nummer 4 van Rother. We lopen door de boomgaarden waar citroenen worden verbouwd maar ook de olijvenbomen zijn talrijk. In Minori scoren we een heerlijke lunch op een terrasje bij de kathedraal. Minori is net als Maiori erg fotogeniek, we schieten daardoor niet erg op want we blijven foto's schieten. Op het traject van Minori richting Ravello moet een paar honderd meter worden gestegen, het gaat in één ruk via zeker 1000 traptreden omhoog, we zweten peentjes want het is zo'n 25 graden en nagenoeg windstil. Wat echt een voordeel is zijn de watertappunten op de route, ze staan bovendien gemerkt in de Locus app. Door de overwonnen hoogtemeters zijn de vergezichten op de kust en de zee om in te lijsten. De laatste kilometers naar Amalfi dalen we
diezelfde meters af maar met de zwaartekracht in ons voordeel is dat toch veel gemakkelijker. In Amalfi zelf maakt het labyrint van trappen, tunnels, steegjes en gewelven erg veel indruk, de een nog mooier dan de ander. Wat een fantastisch slot van deze wandelroute: een enerverend dagje van 14 kilometer traplopen. Sentiero dei Lavori in Corso.
De volgende dag nemen we uitgebreid de tijd om het trappen- en tunnelcomplex van Amalfi nog eens te verkennen. Het wemelt er van de katten en ook honden al of niet met baas zijn goed vertegenwoordigd. We hebben niet echt een plan maar het kerkhof Cimitero Monumentale di Amalfi en de kathedraal Duomi di Amalfi gaan we zeker bekijken. Het oude kerkhof is indrukwekkend, bij de kathedraal is het ons druk en Reese mag er bovendien niet in. We pakken een terrasje waar we (te) veel moeten betalen voor koffie en thee; tijd om aan de kustwandeling te beginnen. Vandaag lopen we terug naar San Lazarro waar onze camping is met de optie nog door te lopen naar Bomerano waar Sentiero degli Dei begint;
het pad van de Goden.
Dit beroemde pad staat voor morgen in de planning. Zover is het nog niet, eerst moeten we Amalfi uit zien te komen. De smalle steegjes, tunnels en trappen zijn net een doolhof. Sommige lopen dood en er wordt hier en daar aan gewerkt aan de paden waardoor ze zijn afgesloten. In de tunnels is ook de locatie bepaling van de smartphone van slag, dat maakt het nog ingewikkelder. Het valt niet mee om de route te vinden. Als we die eindelijk vinden met wat hulp van de locals begint het echte werk met wederom heel veel trappen. Als we tweederde van de route hebben gehad staat er hek met 'lavori in corso' (werk in uitvoering), de route is afgesloten. Alternatieven zijn er niet en helemaal terug lopen vinden we toch echt geen optie. We besluiten door te gaan en stappen langs de wegversperring.
Het pad is verderop beschadigd door rotsblokken en er heeft een brand gewoed; blikseminslag misschien? Echt lastig is het niet, het lijkt alleen iets meer op bergwandelen; enkele rotsblokken op ons pad maar verder geen moeilijkheden. Op het laatste deel naar San Lazarro wordt ook aan het pad gewerkt. Hier hebben we wel een alternatieve route, buiten San Lazarro om rechtstreeks naar Bomerano, dat doen we. Het is meer een bergpad, even geen trappen. Het pad is slecht onderhouden en soms overwoekerd met struikgewas. We pakken daarna de gemarkeerde Sentiero di Abu Tabela op en gaan diep de vallei van de Schiato in. Het is er rustig, we komen niemand tegen.
Er staat een waarschuwing voor vallende stenen, de rotsen gaan loodrecht omhoog, eventuele vallende stenen komen hard aan. In San Michele treffen we de volgende wegafsluiting, we negeren ook deze en blijven de Sentiero di Abu Tabela volgen tot Bomerano. Het was weer een enerverend dagje met al die afsluitingen, we noemen deze trail dan ook 'Sentiero Lavori in Corso'.Sentiero degli Dei.
Het 'pad van de Goden' is misschien wel de bekendste wandelroute van de Amalfikust. Startend in Bomerano en eindigend in Montepertuso. De busrit naar Bomerano is kort en goedkoop. In het centrum van Bomerano wordt de route duidelijk aangegeven. We zijn niet de enigen, de bewolking en verhoogde kans op neerslag weerhoudt de wandelaars er niet van deze klassieker te lopen, maar wellicht is het bij zonnig weer veel drukker. Na een half uurtje begint de motregen, we gaan in gore-tex door. Het blijft bij enkele lichte buien. We komen een groep van 12 Duitse wandelaars achterop. Aangezien wij iets sneller lopen laten 11 wandelaars ons voorgaan. De 12e, een niet al te snelle bejaarde, weet van geen wijken, ze blijft stug doorlopen. Het lijkt een beetje op dat filmpje van Mr. Bean. Zelfs een kuchje van ons deert haar niet, inhalen is uitgesloten. Pas als we een hevige hoestbui faken schrikt ze zich een hoedje en weet in no time anderhalve meter ruimte te scheppen. Het pad der Goden ligt nu voor ons open, het is veel meer een bergpad dan wat we tot nu toe hebben gelopen. Het klaart op, de gore-tex kan weer uit. De vergezichten zijn erg fraai en de diepe afgronden, soms zonder hekwerk, zijn prachtig. Bij Colle de Serra heeft Rother pad 327a genomen, wij nemen de 327, zo staat de Sentiero degli Dei ook aangegeven ter plaatse.
Bij Cisternuolo komen de paden weer bij elkaar. Aan het eind van de route steken we op bij Villa Sofia, een mooi klein terrasje met geweldig uitzicht over de zee zo'n vierhonderd meter lager. Een beter uitzicht vanaf een terras hebben we zelden meegemaakt. We krijgen vers sinaasappelsap, 4 koekjes, een kannetje thee en een twee doppio espresso's (ook in een kannetje, jawel; een kannetje espresso!). Als er 2 Duitse wandelaars het terras oplopen vragen ze eerst 'how much?' Even denken we dat we veel teveel gaan betalen maar de rekening is 11 euro en dat is prima.
De eigenaresse is heel vriendelijk en ze vind Reese helemaal het einde, de liefde is wederzijds, er wordt uitgebreid geknuffeld. Het is nog een uurtje naar Positano, we scoren daar een ijsje en slenteren nog even door het drukke stadje. We pakken de bus op Chiesa Nuova, daar gaat de volgende route langs de kust van start. Voor deze bushalte moeten we nog wel even over een aantal trappen omhoog. Ongeveer 160 meter stijgen, continu over trappen is nog best pittig, maar ook in Positano zijn de steegjes en trappen een fantastische beleving. Bepaald geen straf om daar door te lopen.Valle dei Mulini.
We doen een dagje rustig aan. Rother heeft nog een wandeling van een paar uurtjes in Valle delle Ferriere. Als we vertrekken met de bus is het nog mistig in San Lazarro, beneden in Amalfi niet, maar het duurt niet lang of het begint te regenen. In gore-tex beginnen we aan de wandeling door 'Valle dei Mulini', het molendal zoals Rother het noemt. We lopen langs het riviertje omhoog met af en toe een mooie watervalletjes en passeren meerdere vervallen gebouwen en ruïnes achter in het dal, dat zullen de overblijfselen zijn van watermolens. Fotogeniek is het zeker, het sombere weer maakt het nog dramatischer en zo kunnen we ieder weertype wel goedpraten. De gore-tex kan gelukkig uit, de terugweg gaat via de Sentiero Goustino Fortunato naar Pontone.
Dat plaatsje kennen we nog van de eerste wandeling. Nu dalen we de eindeloze serie trappen gelukkig af. Een mooie korte afsluiter van de omgeving van Amalfi. We gaan verkassen richting het westen om vandaar uit de kustroute verder te gaan lopen. Vanuit Sorrento is Positano met de bus namelijk beter te bereiken dan vanuit San Lazarro.Hoogvlakte.
Camping International Nube d'Argento ligt vlak tegen het drukke Sorrento. We stellen niet veel eisen, 2 busritten en een dagtocht vullen de dag aardig. We komen alleen op de camping om te douchen en te slapen. We vervolgen onze kustwandeling in Positano en lopen op grote hoogte naar Colli di San Pietro. De hele wandeling duurt dik 6 uur volgens Rother dus we zetten de pas erin. Volgens de locale bordjes is het 2,5 uur naar Santa Maria de Costello op 685 meter, volgens Rother kan het in 2 uur. Het is ruim 500 meter stijgen en aangezien wij bang zijn niet voor de schemer op Colli di San Pietro te staan zetten we de pas er flink in. Het loopt erg makkelijk want het zijn alleen maar trappen. Een snelle rekensom leert dat het zeker 2000 treden zijn. We klokken precies 1 uur als we boven zijn en tevreden neerstrijken op een van de bankjes bij het kerkje, wat eigenlijk helemaal niet op een kerkje lijkt. Er is een watertappunt en
Reese kan drinken zoveel ze wil. Ook wij zijn daar aan toe. Een drietal hondjes uit de buurt komen polshoogte nemen en kijken ons bedelend aan als er eten uit de rugzak komt. De volgende klim gaat naar Monte Comune op 877 meter. De top zelf en daar omheen is een glooiende hoogvlakte met gras, compleet anders dan de steile rotsen die we tot nu toe zagen. De koeienvlaaien van de zomer liggen er nog. Het loopt even heel lekker door het gras. De afdaling is een echt bergpad en de vergezichten zijn echt schitterend. Rechts de Golf van Napels met de stad zelf en de vulkaan de Vesuvius, recht voor ons het berglandschap van Monti Lattari met aan het eind het eilandje Capri en links de Golf van Salento met de Amalfikust... wat een schitterend gebied is het. Als we iets lager de bossen inlopen ligt de grond bezaaid met tamme kastanjes.
Een Italiaan is ze aan het zoeken. Het bos is weer paars gekleurd van de cyclamen. We dalen af naar Colli di San Pietro over een pad wat weinig wordt belopen, het lage struikgewas krast over onze schenen en kuiten. Tja, gewoon broek en T-shirt, het is eind oktober maar wel 25 graden! Na 5 uur staan we bij de bushalte, deze wandeling mocht er weer zijn.Olijven en citroenen.
Het is zondag, de bus rijdt beperkt en al helemaal niet naar ons geplande eindstation van de volgende kustetappe. We gaan vandaag voor een wandeling vanaf de camping. Rother heeft een relatief korte route naar een klooster op 457 meter hoogte startend in het centrum van Sorrento. Geen echte bergpaadjes vandaag maar, hoe kan het ook anders, trappen!
We stijgen naar het dorpje Priora en daarna door naar het voormalig klooster Il Deserto op de berg. Citroenen, olijven, vijgen, granaatappels, kiwi's, mandarijnen, van alles komen we tegen onderweg. De boomgaarden met olijven en, in iets mindere mate, citroenen overheersen in dit gebied. Ook de kerkjes en kapelletjes zijn talrijk. Bij het klooster is het uitzicht op Napels, Pompeï en de Vesuvius weer prachtig. Het is een heerlijke wandeling die verder gaat naar het dorpje Sant'Agata. De afdaling naar Sorrento gaat via veel trappen en steegjes die er soms iets minder florissant bij liggen, het is niet overal rijkdom. Als we door een steegje lopen waar een stafford schuimbekkend over een drie meter hoog muurtje rent versnellen we iets, Reese voorop, wat een griezel dat beest. In Sorrento zijn volop mogelijkheden om te lunchen dus die kans grijpen we. Met een korte stadswandeling door wat kleinere winkelstraatjes waar we Italiaans schepijs scoren beëindigen we de wandeling. Morgen weer een etappe langs de Amalfikust.Gids-hond.
De bushalte is vlakbij de camping. We pakken de bus naar Colli San Pietro. Het is maandag, er rijden er twee per uur. Onze wandeling begint over de verharde doorgaande weg waar we net met de bus reden.
Over kleinere wegen en door stegen lopen we naar Colli di Fontanelle. Nog een paar stukjes verhard en dat begint het echte werk. We knopen vandaag drie Rother wandelingen aan elkaar, als dat niet haalbaar blijkt kunnen we bijsturen of inkorten halverwege. In de wandelgids
Golf von Neapel omschrijft Rother één van de drie als zijnde categorie zwart. Op deze zwarte route zouden de paden slecht zijn, niet of nauwelijks gemarkeerd en moeilijk te vinden. Als we de looptijden van de drie routes bij elkaar optellen zijn we niet voor donker terug. We gaan het zien, halverwege die zwarte route korten we misschien in. We lopen van Colli di Fontanella over een gemarkeerd pad naar uitzichtpunt Pizzitiello. Hier verlaat Rother de kustroute en gaat iets verder het binnenland in. We vinden dat eigenlijk jammer, het pad langs de kust is schitterend. We besluiten door te lopen op de kustroute. Er volgt een hele steile afdaling. We missen nu het dorp Sant'Agata maar daar waren we gisteren al en het scheelt misschien wel een uur lopen. Via het dorpje Torca paken we verderop de tweede route van Rother op, de zwarte. In Torca heeft iedereen een hond, achter elk hek klinkt geblaf. Eén hond, een kruising
Duitse Herder denken we, loopt een stuk met ons mee en gaat daarna voor ons lopen, midden op de weg, staart fier in de lucht, alsof ie de burgemeester is van Torca. Als een gids leidt hij ons door de straatjes van Torca, blaffende honden kijkt ie even streng aan zo lijkt het. Als we het dorp verlaten blijft ie ons volgen. We zijn inmiddels op de zwarte route, ietwat gespannen door de omschrijving van Rother beginnen we aan dit avontuur. Met de smartphone en digitale kaarten kan het eigenlijk niet missen. De Locus Maps Free app kent de paden die we willen lopen. Het zijn echte bergpaden, met grote op- en af stappen, soms steil, af en toe handen- en voetenwerk maar slecht is het zeker niet. Ook de markering ontbreekt niet. De twee escape-mogelijkheden slaan we over, het gaat prima. De afdaling de vallei van Rivo Sciulia is steil en minder goed gemarkeerd maar ook nog goed te vinden (Rother ontwijkt dit pad). De gids-hond uit Torca, we hebben hem Ricardo genoemd, weet ook de weg, hij loopt voorop. Dit heeft ie vast vaker gedaan, met wandelaars meelopen.
Er waait een stevig windje, de golven beuken op de rotsen in Baia di Recommone waar Rivo Sciulia in uitmond. Het restaurant is helaas gesloten, de vele betonnen terassen op verschillende niveaus verraden hoe druk het kan zijn in het hoogseizoen. Nu slaan de golven soms over de terrassen. Reese en Ricardo vinden het wel leuk en halen bijna een nat pak. Wij blijven een niveautje hoger lopen. We pakken de kustroute weer op naar Marina del Cantone. Een klein vissersdorpje met een aantal terrassen aan het strand, tijd voor een lunch. Ricardo ligt onder de tafel bij verschillende gasten, zo zal ie de dagelijkse kost wel verdienen. Het is een heel sociaal hondje en iedereen vind 'm leuk. Aangezien we geen moeilijkheden en oponthoud hebben gehad op de twee Rother wandelingen plakken we er ook de derde erbij aan. Deze gaat via het dorpje Nerano waar Ricardo in de verschillende portaaltjes de bakjes voer voor de katten checkt. Daarna gaan we over de top van Monta San Constanzo op 485 meter. Het is een steil klimmetje, Ricardo is duidelijk de meest ervaren klimmer. Het kost hem ogenschijnlijk geen moeite, hij kijkt regelmatig of we nog volgen. Boven op de top waait het hard. Er rest nog een afdaling naar Termini waar we de bus gaan pakken. Daar weet een handige Italiaan ons naar binnen te praten in zijn piepkleine bar. Hij verkoopt ons salami, provolone kaas,
2 liter olijfolie, cannoli en verse jus d'orange. Alles is zelfgemaakt zegt ie, een traditioneel familiebedrijf. Niet te controleren natuurlijk maar het gaat om de beleving. De buschauffeur wimpelt Ricardo af omdat ie geen muilkorfje heeft. Hier scheiden onze wegen Ricardo, het ga je goed! Waarom Rother zoveel moeilijkheden had onderweg weten we niet, we gaan ze mailen want ze vragen in de gidsjes altijd om feedback.Bergpad.
Onze kustwandeling eindigt op Punta Campanella, het zuidelijkste punt van het schiereiland. We lopen wandeling 44 van Rother. Een rondje over de punt van het schiereiland startend in Termini. We gaan weer over Monta San Constanzo, in tegengestelde richting deze keer. Er volgt een lastg bergpad waar geen eind aan lijkt te komen naar Punta Campanella, met de stalen vuurtoren bij een ruïne. Het bergpad is rustig, verreweg de meeste wandelaars nemen het makkelijke brede pad aan de westkant, die nemen wij de terugweg ook. Op Punta Campanella zijn enkele andere wandelaars. Een tekenaar schetst een prent van Capri. Het is een mooie afsluiting van de kustroute. In Termini nemen we de bus, we moeten overstappen in Sant'Agata. Terwijl we wachten op de bus komt Ricardo de straten van Sant'Agata binnenlopen. Hij ziet ons, kwispelt een keer en gaat bij ons liggen. Niet te lang, hij heeft schijnbaar meer te doen. Als de bus arriveert rent ie Sant'Agata in. Arrivederci, mal beest!
Film.
Rother's eerste wandeling langs de kust start bij Cimiterie Maiori. De Amalfikust begint eigenlijk eerder, bij Vietri sul Mare, bij Salento. Op het deel tussen Maiori en Vietri sul Mare liggen ook wandelpaden volgens onze kaarten. Om onze kustroute compleet te maken keren we terug naar
camping Beate Solitudo in San Lazarro. Voordat we aan de laatste kustetappe beginnen lopen we eerst Rother's wandeling nummer 11. Een 6 kilometer lange wandeling. Wij klokken uiteindelijk 9 kilometer. Het zal een tikfoutje zijn in de Wanderführer. We lopen van Amalfi naar Atrani via het eerder gelopen gangen- en stegenstelsel en langs het oude kerkhof. Atrani zelf is zeker de moeite waard en veel rustiger dan Amalfi. Er wordt gefilmd, delen van Atrani zijn afgezet met linten. Er staan oude auto's, het lijkt of we terug in de tijd gaan. Geen idee wat nu wel of niet Atrani
anno 2021 is, fotogeniek is het wel. Via Valle del Dragone is een mooi pad wat ons hogerop bengt naar Ravello. Via Pontone lopen we naar aantal uitzichtpunten en ruïnes. De mooiste ruïne is natuurlijk Torre delle Ziro, vanaf hier zijn zowel Amalfi als Atrani mooi te overzien. Vanaf het dorpsplein in Amalfi is deze ruïne goed te zien. De afdaling naar Amalfi gaat via Pontone; voor de derde - en laatste - keer die eindeloze serie traptreden. Een wandeling die zeer de moeite waard is en met 3 uurtjes ook lekker kort.12-uurs toer.
Voor de laatste wandeldag moeten we een flink stuk met de bus. De aansluiting is niet optimaal, behalve als we om 8 uur instappen. Dat doen we, om 9 uur stappen we over in Amalfi op weg naar Vietro sul Mare. De bus zit helemaal vol, de chauffeur rijdt haltes met zwaaiende mensen voorbij. Ook wanneer er op de stopknop wordt gedrukt door inzittenden. We worden zo een paar haltes te ver afgezet. Gelukkig komt er net een bus aan die naar Amalfi gaat, we pakken deze en rijden mee terug tot de juiste halte. In Vietro sul Mare krijgen we eerst weer mooie trappen, Reese kan meteen loslopen. Bij Chiesa di Santa Maria delle Grazie steken we de weg over. Ons pad gaat naar alweer zo'n leuk dorpje; Albori.
Bij Sorgente del Cesare maakt het comfortabele pad plaats voor een echt bergpad, soms zeer steil omhoog. We stijgen tot bijna 600 meter over een duidelijk gemarkeerd bergpad. De afdaling daarentegen is slecht gemarkeerd en moeilijk begaanbaar door struikgewas. We doen er best lang over om in het plaatsje Cetara te komen, we gaan daarom niet uitgebreid het dorpje bekijken. De Ciokko Bar ligt vlak aan onze route, hier strijken we even neer. Caffè Latte, thee en 2 enorme koeken voor 8,70. De klim na Cetara door het bos omhoog gaat gemakkelijk over een goed aangelegd pad met traptreden van houten palen en grid. De hoogtemeters worden snel overwonnen, het is zomers warm dus vermoeiend is het zeker. De afdaling is een soort herhaling van de eerste; slecht te vinden, weinig markeringen en vaak overwoekerd met planten en struikgewas. Het schiet weer niet op. Pas tegen de avond bereiken we Maiori Cimitero, de plaats waar we onze kustroute zijn gestart. We pakken de bus van 18.15 uur en om 20.00 uur zijn we terug op de camping, exact 12 uur onderweg. Het is wel begrijpelijk dat Rother deze etappe niet heeft opgenomen in de Wanderführer. Het vaak is een echte bergwandeling en de paden zijn niet altijd even goed, althans de beide afdalingen niet. Desalniettemin zijn we blij dat we deze wel gelopen hebben. We hebben nu echt van Vietro sul Mare tot Punta Campanella de hele Amalfikust gelopen en alle afwisselende facetten van dit fantastische wandelgebied meegemaakt. Culinaire tip: Leonardo's in San Lazarro op loopafstand van de
camping.
