Duitsland, Ahrtal (Eifel) augustus 2018.
15e keer.
Op de terugweg van onze Alt Pirineu wandelvakantie in Catalonië reden we iets om zodat we het laatste weekend van onze vakantie nog even konden opsteken in het Ahrtal. Een korte wandeling op zaterdag, 's avonds eten bij
Assenmacher en zondag een heerlijke dagvullende wandeling langs de Ahr. De wandelkaarten lagen thuis maar inmiddels redden we ons ook zonder aangezien we er voor de 15e keer stonden.
De hete zomer had ook hier zijn sporen achtergelaten; bomen veelal in herfstkleuren en de Ahr was niet meer dan een rustig kabbelend beekje. Kastanjes en walnoten in overvloed maar nog niet rijp en grote trossen druiven aan de wijnstokken in de uitgestrekte wijngaarden. Camping Altenahr was niets eens overvol en met de weinfesten nog ver weg leek het een mooi rustig weekend te worden. Op zaterdag beperkten we ons tot de heuvels en Ahr vlakbij Altenahr, voor de zondag niet; we liepen een mooi stuk langs de Ahr over de Ahrtalweg om deze even te verlaten bij Laach, zo omzeilden we het stuk vlak langs het spoor. Via de wijngaarden en later door het bos is zo gemakkelijk het pad op te pakken richting Krähhard en daarna Teufelsley.
Daarna over een mooi pad hoog boven de Ahr naar de Saffenburg ruïne waar we de Ahrtalweg weer oppakten verder naar Rech en Dernau.
Het deel tussen Dernau en Walporzheim is wel een hoogtepuntje met een pad wederom hoog boven de Ahr met een behoorlijke afgrond, een staaldraad tussen het pad en de afgrond voorkomt dat men erin valt ... iets wat sowieso niet gebeurt maar goed. Feestje.
Om niet helemaal aan het eind van de dag thuis te komen besloten we de trein in Walporzheim terug naar Altenahr te nemen. In Wallporzheim was het eigenlijk best druk en de fanfare verraadde dat er wat loos was.
Blijkbaar heeft Walporzheim de weinfesten in de maand augustus al. Het station was met geen mogelijkheid te bereiken door de menigte, rijen mensen stonden langs de weg om de 'Weinkőnigin' te bewonderen en de rest van de stoet. Wij besloten na een paar pogingen het station in Walporzheim te laten voor wat het was en te voet terug te keren naar Dernau. In Dernau aangekomen zagen we nog net de trein van 16:36 vertrekken, dus
moesten we een uurtje wachten, da's geen probleem, in Dernau zit namelijk een hele goeie ijsboer. Met de 'minigruppenkarte' op zak (de goedkoopste manier treinen voor 2 personen met 3 hondjes) stapten we later in de trein die er al een kwartiertje stond maar niet voordat wij, als ervaren treinreizigers, een groepje Duitsers
één en ander hadden uitgelegd over de 'minigruppenkarte'. De verbazing bij ons was des te groter toen onze trein de verkeerde kant op reed; terug naar het feestgedruis in Walporzheim! Een bezoeker van de website schreef ooit: 'If you can't
beat them, join them' dus wij gaven ons er aan over en aten onder andere 'currywurst met pommes' ... we hadden immers weer een uurtje te vullen. Die volgende trein ging gelukkig wél richting Altenahr en de conducteur heeft niet eens gezien dat we met ons kaartje eigenlijk niet naar het feestje in Walporzheim hadden gemogen... het was weer een weekend om nooit te vergeten. 
