De vrijdag van het laatste weekend van maart opent Herr Schülz zijn camping bij Altenahr. 'Hallo, wie geht's? Alles gut mit die Hunde? Riep hij toen we die vrijdagmorgen aankwamen. 'Sie sind die ersten Gäste!' Altijd leuk om hier te zijn en het voelt als thuiskomen, meteen vetrouwd. Het weer werkte ook flink mee, de korte broek kon meteen aan. We wandelden weer eens een paar onbekende paden waaronder een deel van route 9. Deze gaat van Altenahr naar Kalenborn. Omdat ie door hetzelfde dal loopt als de weg voor de auto's hadden we deze tot nu toe links laten liggen.
Eigenlijk is het best een aardige wandeling als je je tenminste kunt afsluiten voor het geluid van de autoweg. Het is dezelfde weg die we zelf ook gebruiken dus ja, dan ook niet zeuren. Bij het restaurant 'Kalenborner Höhe' serveren ze prima wafels met warme kersen, chocoladesaus en vanille ijs! Via route 10 en een stukje van de Rotweinwanderweg is vervolgens Altenahr snel bereikt. Een bezoekje aan Burg Are blijft een bijzonderheid, telkens weer.Ahrtalbahn.
Voor de tweede tocht wilden we wat meer de voor ons onbekende heuvels tussen Dernau en Ahrweiler verkennen. Vorig jaar tijdens onze Ahrsteig vijfdaagse vonden we de kabbelende Wingsbach met de houten brugjes in die omgeving erg fraai. We pakten de trein in Altenahr en startten onze wandeling in Dernau. A
lleen de afdaling langs de Wingsbach door het Hungertal stond op de bucketlist, hoe we daar zouden komen was minder van belang want verreweg de meeste paden waren onbekend. We kwamen ondermeer ook weer langs dat op de kaart gemarkeerde uitkijkpunt 'Häusschen' wat helemaal geen uitzicht biedt maar nu viel bij ons het kwartje: hier heeft ooit wel een uitkijktoren gestaan, de vier stalen poten van pakweg een meter hoog staan er namelijk nog. We vervolgden onze wandeling langs het aardige Antonius kapelletje en vonden daarna ook de Wingsbach in het Hungertal. Enigszins teleurstellend was dat de mens hier wel heel duidelijk zijn stempel heeft gedrukt, er staan her en der kleine vervallen hutjes met daar omheen veel rotzooi als tuinstoelen, emmers, plastic zakken en dergelijke. Het laatste stuk met de vele bruggetjes, waar de Wingsbach plots Maibach heet in de Locus app, maakt veel goed net als het Kloster Calvarienberg.
Even opsteken op een van de vele terrasjes in het oude centrum van Ahrweiler is geen probleem en met de Ahrtalbahn is Altenahr ook zo weer bereikt. Wat kan het leven toch simpel en mooi zijn.Rotsen.
Telkens als we een lang weekend wandelen in het Ahrtal concluderen we weer dat de rotsachtige wandelpaden rondom Altenahr toch eigenlijk het mooist zijn. Ook nu weer tijdens onze derde - en laatste - wandeldag. We namen een paar bekende klimmetjes op in onze route en met name de voor ons iets minder bekende ' Koppen', in de Locus app heet ie 'Knoppen', sprak heel erg tot de verbeelding. Twee keer eerder waren we hier maar dit was een soort herontdekking. Er lopen geen gemarkeerde routes naar 'Koppen' en er zijn twee paadjes omhoog, wij pakten ze beide mee. De volgende keer staat deze vast en zeker weer in de planning. Onze wandeling van zo'n 17 kilometer lengte startte op de camping waar meteen de rotspartijen van Teufelsloch beginnen. Verderop ligt de Horn, waar serieus hoogtemeters moeten worden overwonnen. Dan volgt Schrock met een hele steile afdaling naar Teufelsley en tot slot die mooie route over Koppen.... tja, we zijn inmiddels 16 keer in het Ahrtal geweest en het blijft een belevenis, telkens weer. De culinaire tip..... Het begint met een A :)
