Zo ongeveer tegenover het Ahrtal, aan de andere kant van de Rijn, ligt het Naturpark Siebengebirge. Meer dan 40 heuvels van vulkanische oorsprong, uitgestrekte beukenbossen en kleine beekjes maken het een heerlijk wandelgebied. Bovendien was het in het weekend van Hemelvaartsdag niet eens overdreven druk. De campinghouder wist wel het een en ander over de omgeving te vertellen en printte daarbij zelfs een tweetal A4-tjes voor ons in kleur van een wandelkaart, we konden zo meteen aan de wandel! Camping Jillieshof ligt strak tegen het Naturpark en dat maakt wandelen vanaf de camping heel aantrekkelijk. Helaas ligt de camping ook strak aan een vrij drukke weg... wij stellen geen hoge eisen maar die weg vonden wij echt een nadeel, wij stonden ook wel heel dicht aan de weg, misschien valt het elders op de camping mee. Daar staat tegenover dat het sanitair netjes en brandschoon is, zoals zovaak op wintercampings.
Handen- en voetenwerk.
Vanaf de camping is het pakweg 500 meter naar de Logebach waar met een vijftal stapstenen de beek overstekend het Naturpark Siebengebirge in kan worden gelopen.Vanaf dat moment rijden er al geen auto's meer en is het heerlijk zorgeloos wandelen in de bossen. Onze eerste bestemming was de 441 meter hoge Asberg met en drietal meertjes. Enigszins teleurstellend was dat de meertjes eigenlijk afgravingen zijn en de toegang er naartoe verboden is.
De paden rondom de Asberg en naar de top zijn niet bewegwijzerd, het is duidelijk niet de bedoeling er veel mensen naar toe te leiden. Met de Locus app op de smartphone is echter alles vindbaar, dus ook dat uitzichtpunt mét Gipfelkreuz op de Asberg. Veel beter bewegwijzerd zijn de paden naar de Leyberg en de laatste klim over basaltblokken naar de top is zelfs soms uitdagend te noemen. Vanaf de Leyberg is in de verte een stukje van de Rijn te zien. De afdaling daarna naar Bad Honnef loopt prachtig door de beukenbossen en het mooie kabbelende beekje biedt de hondjes het nodige drinkwater. Het Mucher Wiesental vonden de hondjes waarschijnlijk het interessantste stuk, hier kwamen ze twee Duitse vrouwen en een man tegen, alledrie aardig op leeftijd. De hondjes kregen allerlei complimentjes en daarna kwamen er zakjes met hondenkoekjes tevoorschijn en werden ze buitensporig veel beloond. Heel bijzonder; mensen aan de wandel zonder hond maar mét beloningen. Het Mucher Wiesental is al mooi maar de klim naar Himmerich overtreft dit alles, die gaat werkelijk in één streep, soms best steil, omhoog. Wel een keer een wegwijzer negeren en 'immer gerade aus' blijven steigen over een mooi smal bergpad wat prima te vinden is op de app. Opvallend zijn de vele klimrozen op dit traject in halfopen bos. Het vlakt even af bij een mooi grasveld met rustbankje en fraai uitzicht.
Daarachter rijzen de rotsen, met alweer die klimrozen, loodrecht op, enkele tientallen meters hoog. De laatste klim naar de top, met handen- en voetenwerk, is het meest uitdagende deel van de wandeling waarbij de kronkelige eiken dikwijls houvast bieden. Houvast voor ons stervelingen, de behendige viervoeters hebben natuurlijk weer geen problemen met dit soort steile klimmetjes.
Daarna gaat het eerst nog even steil omlaag en dan is het gemoedelijk wandelen via Drei Eichen en de Servatiuskapelle en langs de Logebach terug naar de camping waar de kilometerteller de 20 dan reeds voorbij is. Beukenbossen.
Bij een bezoekje aan het Siebengebirge hoort vanzelfsprekend een klim naar de hoogste top; de Großer Ölberg. Met 460 meter niet indrukwekkend hoog maar wel het hoogste punt in de nabije omgeving dus verzekerd van vergezichten. Bovenop de Großer Ölberg staat een Gasthaus met de toepasselijke naam 'Gasthaus auf den Ölberg'. Vanaf het terras is het uitzicht geweldig, net als de 'hausgemachter kuchen'. Onze route planden we via een slechts 5 meter lagere gelegen heuvel met op de top de ruïnes van Löwenburg. Best druk bezocht maar zeker de moeite waard want ook hier zijn de vergezichten schitterend en ruïnes doen het altijd goed bij ons. Niet veel lager ligt Löwenburger Hof met schaduwrijke terrasjes waar je prima kunt opsteken. De wandeling startte weer op de camping en de bospaden langs achtereenvolgens de Logebach, de Stensbach en de Einsiedlerbach, in het gelijknamige dal, zijn prachtig. De schaduw van de beuken en de klaterende beekjes maken het zelfs bij warm weer een aangename wandeling voor de hondjes. De drukke Margeretenhöhe, waar de L331 moet worden overgestoken, is duidelijk het minst interessantst maar de klim naar de Ölberg maakt dat wel weer goed. Eerst komen de electrische fietsen je nog voorbij jagen, maar als het echte klimwerk begint is dat afgelopen. Ook een elektrische fiets trekt dat niet en met de fiets aan de hand is de gang er echt wel uit.
Wij hadden de taartjes al op toen ze boven kwamen.
Dat zal ze leren, die nemen de volgende keer vast niet
weer het voetpad omhoog. De terugweg via de lange rechte Stellweg, let op; ook weer
(electrische) fietsen, is gemakkelijk te lopen en het schiet flink op. De camping is na totaal 22 kilometer weer bereikt.Drachenburg en Drachenfels.
Wat je volgens de campinghouder ook gezien moet hebben is Schloß Drachenburg en de ruïnes van Drachenfels. Vanuit Königswinter brengt de Drachenfelsbahn je zonder inspanning naar het tussenstation bij het kasteel, vervolgens kun je dan door naar het bergstation bij de ruïnes. Wij gingen ervan uit dat het een toeristische trekpleister van de eerste orde zou zijn dus wij startten onze wandeling op de 'Dicker Stein' parkeerplaats. Dat kasteel en de ruïnes wilden we gewoon zien maar de weg er naartoe moet ook de moeite waard zijn en dat waren ze zeker. Meer beukenbossen en beekjes met hier en daar een gemakkelijke klim. Bij 'Milchhäuschen' begon het al aardig druk te worden dus dat zijn we gauw voorbij gelopen. Het is dan niet ver meer naar Drachenburg. Het kasteel zelf is prachtig maar alle toeters en bellen er omheen was ons teveel, je kon er over de koppen lopen. Muziek, springkussens en een mensenmassa waar wij snel bij weg wandelen. Bij de ruïne was het iets minder druk maar nog steeds niet aangenaam. De koffiepauze hebben we maar overgeslagen. Op de afdaling naar Röhndorf is nagenoeg niemand meer en leek het weer op die boswandelingen waar we voor kwamen. Het gaat met trapjes rap naar beneden weg van de drukte en eenmaal in het Röhndorfertal is alles vergeten. De route terug naar de parkeerplaats gaat dan langs Kuckuckstein en Jungfernhardt en is makkelijk te lopen. Conclusie; kastelen en ruïnes vinden wij prachtig, alleen jammer dat er nog 1000 man op dezelfde dag op het idee kwamen om daar te gaan kijken. Gelukkig ging 99% met de tandradbaan. Het Siebengebirge zelf is prachtig en aangezien Jillieshof een wintercamping is biedt dat weer perspectieven. Wij bestelden alvast een set wandelkaarten bij terugkomst want we gaan hier zeker weer een keer naar toe.
