" He is my other eyes that can see above the clouds; my other ears that hear above the winds. He is the part of me that can reach out into the sea. He has told me a thousand times over that I am his reason for being; by the way he rests against my leg; by the way he thumps his tail at my smallest smile; by the way he shows his hurt when I leave without taking him. (I think it makes him sick with worry when he is not along to care for me.) When I am wrong, he is delighted to forgive. When I am angry, he clowns to make me smile. When I am happy, he is joy unbounded. When I am a fool, he ignores it. When I succeed, he brags. Without him, I am only another man. With him, I am all-powerful. He is loyalty itself. He has taught me the meaning of devotion. With him, I know a secret comfort and a private peace. He has brought me understanding where before I was ignorant. His head on my knee can heal my human hurts. His presence by my side is protection against my fears of dark and unknown things. He has promised to wait for me... whenever... wherever - in case I need him. And I expect I will - as I always have. He is just my dog."
Gene Hill

Kayo

In 1997 kwam Kayo bij ons toen hij bijna drie jaar oud was. We zochten een energieke hond omdat we graag gingen wandelen en ook van plan waren regelmatig te gaan bergwandelen. Nou dat was gelukt: machtig, wat had die hond een energie! We lieten hem regelmatig uit met de fiets zodat hij zich goed kon uitleven. Kayo deed alles voor voer en had nog wel eens rare streken. Zo at hij een frituurpan leeg die iemand buiten had gezet. Dat leek ons niet zo goed voor hem dus naar de dierenarts. Die gaf Kayo een middeltje zodat hij moest braken. 's Avonds ging hij tijdens de wandeling in volle sprint terug naar de dierenkliniek.... om het prakje wat hij buiten had uitgespuugd vervolgens weer naar binnen te werken. 

Hij dook ook eens op de kop in een vuilniszak bij het clubbgebouw van de scouting om de overgebleven oliebollen op te vreten.... Helaas zaten er ook kapotte kerstballen bij tussen, dus weer naar de dierenarts. 

Hij jatte eens een stokbrood bij de buren uit de tent op de camping en stak zijn neus in de lucht op de A-schutting midden in een demonstratie behendigheid om vervolgens in de struiken te duiken omdat daar brood lag en met pasen dreef hij iemand tot waanzin toen hij paaseieren ging zoeken die waren verstopt voor de geestelijk gehandicapten.... Rare fratsen soms!.Eind 2006 hebben we afscheid moeten nemen van Kayo, hij was 13,5 jaar oud. Maar we vergeten hem nooit!

Roxanne

Roxanne kwam in 1998 bij ons, zij was toen een jaar oud. Roxanne was een heel ander type hond dan Kayo. Ze kon niet in de (grote) groep honden aarden bij haar vorige eigenaar (de fokker). In het begin was ze vaak wat bang voor andere honden. Met Kayo had ze geen betere 'partner in crime' kunnen treffen. Onverschrokken als hij was nam hij Roxanne op sleeptouw en gaf haar een spoedcursus: hoe word ik zelfverzekerd. Samen sta je sterk was vanaf dat moment Roxanne's motto, als er een andere hond op haar afkwam ging ze achter Kayo staan. 

Na een paar jaar was ze sneller en behendiger dan Kayo en daar maakte ze gebruik van ook! Als we een bal gooiden en de afstand was voldoende groot wist ze dat ze hem eraf zou lopen. Ze deed alles voor voer net als Kayo. Als wij de kamer uitliepen ging ze eerst een kijkje nemen in de pedaalemmer, of ze gapte een appel van de fruitmand. Dus uiteindelijk de pedaalemmer in de kast en de fruitmand op hoogte... 

We zijn met Roxanne in veel verschillende landen en gebergten geweest. De laatste jaren ging ze uit logeren als wij gingen bergwandelen. Ze vond dat prima. Halverwege 2010, toen ze ruim 14 jaar was, hebben we afscheid moeten nemen van haar.

Noa

Noa hebben we zelf opgevoed, zij kwam als pup bij ons. Zo wild als een kraai was ze. We moesten haar regelmatig in een benchje zetten anders bleef ze maar doorgaan, zoveel energie. Maar ze was ook leergierig en eigenwijs. Ze heeft heel wat gekke doggydance kunstjes geleerd en voerde ze vaak spontaan zelf uit.

Ze was niet zo gek op voer als we hadden gedacht ('t was toch wel een dalmaat?). Andere honden vond ze niet interessant maar mensen juist wel. Ze ging ook regelmatig mee mountainbiken. Hier in de buurt ligt een parcours met veel modder en water waardoor het tempo per fiets niet erg hoog ligt. Noa's tempo daarintegen lag wel erg hoog, die hield je niet bij en ze sneed net zo makkelijk een stukje af om weer voor te komen.... tja, ze kende de route. 

Ze was lang recordhouder wat betreft het aantal bergwandelvakanties, ze is uiteindelijk 13,5 jaar oud geworden. In het najaar van 2014 ging het niet meer en moesten we afscheid van haar nemen. De laatste jaren deed ze het wat rustiger aan en ging ze uit logeren als wij de bergen in gingen.

Linn

Tijd voor iets anders dachten we: een Engelse Springer Spaniel! Linn kwam als pup bij ons in 2007. Ze was meteen de komiek van het gezelschap; altijd in voor een spelletje. Ze was superslim, behendig, vond alles leuk en leerde razendsnel. 

Heel makkelijk was ze: een dag naar een show waar ze bijna geen beweging kreeg: gaaf! De Hardangervidda te voet oversteken: gaaf! U vraagt, wij draaien. Ze vond alles leuk. Als we met de auto weggingen zat zij er als eerste in; ook dat vond ze leuk. 

Ze kon ook uren achtereen de bal apporteren in huis, was gek op andere honden en vond ook alle mensen leuk. Sneeuw vond ze helemaal 't einde: ze schooft er op de buik doorheen en we hielden haar dan ook goed in de gaten in de bergen als er sneeuw lag.  

Ze is vaak meegeweest bergwandelen en dat ging haar prima af. Op tijd je rust nemen zal ze wel gedacht hebben: als de haringen nog niet in de grond zaten lag zij al wel in de tent. De Tour de France win je in bed had ze eens gehoord op tv.

20 okt 2012 hebben wij helaas veel te vroeg afscheid moeten nemen van Linn. Ze was nog maar 5 jaar oud. In mei 2011 kregen we te horen dat ze niet zo lang meer te leven had. Haar nieren waren niet in orde. Ze wist het gelukkig nog 18 maand vol te houden. Haar einde kwam voor ons toch nog onverwacht aangezien ze dagelijks meeging wandelen en volop speelde met de andere honden. 
We kijken terug op 5 mooie jaren waarbij ze ons 21 keer heeft vergezeld in de bergen. 

Run free Linn, we'll meet again!

Kate

Springer Spaniel Kate kwam in 2009 als pup bij ons en trok meteen naar Linn; twee handen op een buik waren die beide spaniels. Die twee ondernamen alles samen. Kate stond nadat Linn er niet meer was nog regelmatig te wachten bij ons hek om Linn te pakken te nemen. Ze moest erg wennen aan het feit dat Linn er niet meer was. Als pup vond Kate vindt alles reuze interessant. Egeltjes in het najaar opsporen. Lemmingen in Noorwegen zoeken. Achter vlinders, krekels en insecten aan rennen.... Dat mocht niet maar ja: die neus hé... Ze kon wel een uur naar een vogel gaan zitten staren. Ze was dol op water: maakte niet uit hoe smerig; ze ging erin. Ze ging graag een rondje zwemmen als we weer zo'n ijskoud bergmeertje passeerden. 

Op meerdaagse tochten dook Linn altijd meteen in de tent zodra deze stond; Kate niet, die ging liever nog even mee water filteren en zo. Na een hele dag lopen trok ze dan nog even een paar sprintjes bergop; waarschijnlijk om ons te vernederen. Ze daagde ons dan nog even uit: alsof ze zeggen wou: je krijgt me never nooit niet! Kate is tot nu toe ons meest gefotografeerde hondje, een echt model was het. Ze kon er echt voor gaan staan of zitten. Naarmate ze ouder werd werd zo ook veel rustiger, zwemmen deed ze bijna nooit meer maar achter een bergmarmot of rendier aanhobbelen wou ze nog wel eens proberen.. kansloos natuurlijk. Kate ontplooide zich tot een ervaren berggeit: ze liep altijd voorop en wist bijzonder goed de weg te vinden. Bij twijfel liepen we achter Kate aan en meestal pakte dat goed uit. Andere wandelaars en honden vond ze helemaal geweldig, daar wou ze meestal even mee kennismaken. Kate is 14 jaar oud geworden, begin 2023 hebben we afscheid moeten nemen van dit bijzondere hondje.

Jools

Nog zo'n malle springer erbij; Jools was 15 maand toen ze in juli 2011 bij ons kwam om het spanielenteam te gaan versterken. Ze is vaak meegeweest bergwandelen en kamperen en vind het vooral leuk om de de afwas te doen op de camping. Ook de vuilnis even checken doet ze graag; er zou toch iets eetbaars worden weggegooid.. dat kan natuurlijk niet, wat een verspilling zou dat zijn.

Ze is altijd in voor een spelletje en doet alles voor iets lekkers... maar dan ook alles! Ook als het van ons niet zozeer hoeft. De snoeppot weer op hoogte gezet dus; het lijkt wel een dalmatiër! Ze is heel erg op ons gericht en is dol op aandacht. Wandelen vindt ze helemaal het einde en ze is dan heel enthousiast, maar dan ook héél enthousiast. Ze blaft uit volle borst als ze buiten staat te wachten terwijl wij de wandelschoenen aantrekken. Ze is dol op water: dag één dat ze bij ons was dook ze in een sloot: ging er glanzend bruin in en kwam er mat zwart weer uit. In de bergen is geen meertje veilig voor Jools: ze duikt er zondermeer in. Ze loopt in het bos het liefst met een stok in de bek... of een paal...of als ze het redden kon: een hele boom! Ze is helemaal niet eigenwijs hoor: kijk maar naar de foto.....

Inmiddels is Jools de 13 gepasseerd, lange wandelingen doet ze niet meer, Tijdens onze trips gaat ze uit logeren en dat vind ze prima; ze wordt dan ook flink verwend. Ze is nog wel een paar keer mee geweest voor korte wandelingen met Fay en dat ging gaat haar nog goed af. voor haar leeftijd is ze nog best fit.

Reese

Onze vierde Springer heet Reese. Ze is heel vaak meegeweest naar de bergen. Sneeuwveldjes vind ze fantastisch, daar wordt ze helemaal blij van. Kate en Jools aan de oren trekken ook. Koeien zijn reuze interessant en als ze iets vindt, bijvoorbeeld een kadaver van een mol of de kop van een snoek, dan wil ze die niet meer loslaten :-( Da's een beetje jammer. Ze is extreem energiek en wil altijd spelen. De langste bergtochten doen haar ogenschijnlijk helemaal niets, als alles en iedereen ligt te slapen is Reese nog wel in voor wat actie. We hopen eigenlijk dat dat op termijn iets afneemt. Als pup lasten we soms een time out in; zodra ze dan in de bench lag sliep ze ook meteen. Als ze vervolgens weer was uitgerust begon het hele feest van voor af aan natuurlijk. Het is een lief hondje en heel aanhankelijk. Het irritante blafje van Jools wat ze laat horen wanneer we uit wandelen gaan heeft ze ook al aardig aangeleerd, we hebben het nu in stereo..... 

We hebben de laatste jaren ook hele lange afstanden gelopen met Reese, ook in Nederland maken we tochten van 25-35  kilometer. De inspannende lange afstandswandelingen, gecombineerd met fietsritten in de aanhanger, kan ze goed aan en ze loopt heel netjes met ons mee. Dat was 5 jaar geleden nog minder het geval, de leeftijd zal meespelen. Ze is ook al de 10 gepasseerd en heeft zich ontplooid tot een aanhankelijke hond die het liefst de hele dag de aandacht krijgt. Zonder Kate en Jools op vakantie vindt ze eigenlijk leuker denken we. Andere honden vindt ze ook niet meer zo interessant, ze ziet ze eerder als concurrenten die ook aandacht vragen.

Na de komst van Fay liet ze duidelijk merken dat ze daar niet blij van werd. We hebben uiteindelijk een heel moeilijk besluit genomen; ze woont nu bij Nico, een oudere man met zeeën van tijd. Reese is hier veel beter op haar plaats en krijgt de aandacht die ze zo graag wil, de liefde is wederzijds; we krijgen regelmatig updates en Reese is duidelijk in haar element bij Nico. We hopen dat ze nog jaren van elkaar mogen genieten.

Fay

Het gouden karakter van Kate en Jools hopen we terug te vinden in onze vijfde Springer Fay. Ze komt van dezelfde fokker uit Noorwegen en is (ver weg) nog familie van Kate. Ze is de braafste pup die we ooit hebben gehad. We hebben haar zelf uit Noorwegen gehaald en ze vind de camper geweldig. In Bretagne hebben we samen korte wandelingen gemaakt gecombineerd met fietsritten, Fay in de aanhanger. Ze is heel makkelijk en vind alles prima. Ook loslopen in de natuur gaat al heel erg goed, andere honden vind ze geweldig. In Bretagne vond ze het wadlopen het leukst, lekker kliederen in de bagger. Ook het verzamelen van 'Fruits de mer' is een favoriete bezigheid, er gaat niets boven een dode krab ik de bek. Hier in het bos sjouwt ze bij gebrek aan krabben met een stok. Haar tweede trip heeft ze Jools meegenomen, met z'n tweetjes in de aanhanger fietsen en samen wandelen aan de Costa Brava in het najaar. Inmiddels is ze ook al twee keer in het Teutoburgerwald geweest, in Monschau en in Zweden, waar ze haar nieuwe maatje Bliss persoonlijk heeft opgehaald. Ze vind Bliss helemaal het einde, de twee trekken mooi samen op. De oren en staart van Bliss zijn de favoriete speeltjes.

Bliss

Bliss is alweer onze zesde Springer. Ze is opgegroeid in Zweden maar zat daar niet op haar plaats. Op haar derde jaar is ze bij ons ingetrokken. Ze is een erg aanhankelijk hondje en het beste maatje van Fay. Ze laat alles toe wat Fay doet, haar oren en staart zijn meestal het doelwit. Er zal wel een keer een moment komen waar ze de grens trekt maar vooralsnog is ze heel erg tolerant. We hebben haar zelf uit Zweden opgehaald en er een 5 daagse roadtrip - met wandelingen - van gemaakt. Bliss heeft welgeteld 5 minuten aangelijnd gelopen in Natuurreservaat Kullaberg, ze is heel erg makkelijk en houdt ons goed in de gaten. Op een verlaten kiezelstrand (voor de veiligheid) hebben we haar losgelaten om te testen hoe ze zou omgaan met loslopen. Voor de zekerheid een lange lijn meegenomen maar die is nooit gebruikt. Ze is erg op ons gericht, meteen vanaf de eerste dag. Ook in Nederland loopt ze altijd los, samen met Jools en Fay. Andere honden vindt ze leuk, ze maakt altijd onbevangen kennis met ze. Ze is heel erg dol op eten, dat maakt het hierkomen enzo erg makkelijk. Het aanpassingsvermogen van dit hondje is ongekend: eerst met Fay spelen en daarna Fay over de vloer in haar huis. Daarna mee in een camper met amper 1 m2 grondoppervlak samen met Fay. Wandelen op Kullaberg. 1200 km rijden naar Nederland. Jools ontmoeten en nu overdag zonder morren op kantoor liggen.... heel bijzonder.