Precies een jaar na onze trip naar de Italiaanse Ligurische zeekust planden we weer een week met kustwandelingen aan de Middellandse Zee in. Deze keer kozen we voor de Catalaanse kust; de Franse Côte Vermeille om precies te zijn. In het uiterste zuidpuntje van Frankrijk vlak tegen de Spaanse grens waar de Pyreneeën eindigen in de Middellandse Zee. Heerlijk voorjaarsweer, palmboompjes, een overvloed aan cactussen, meters hoge agave's, een overweldigende bloemenpracht in combinatie met een bijna onwerkelijk blauwe Middellandse Zee; de camera maakte weer eens overuren. De straffe wind maakte het soms wat fris maar daar zie je niets van op de foto's. Bij het 'office de tourisme' op het strand van Banyuls-sur-Mer is een drie euro kostend boekje te koop met een aantal suggesties voor wandelingen rondom Banyuls, ook in het Engels, compleet met kaartjes, altijd leuk om ideeën op te doen.
Verder heeft Rother een viertal wandelingen in de omgeving voorgesteld in hun gidsje 'Languedoc Roussillon'. Beide gidsen omschrijven de kustwandeling over de 'sentier littoral' en dit is ook wel een must als je hier bent. Steile kliffen, ruige rotspartijen mooie baaien en strandjes die vaak alleen te voet bereikbaar zijn waardoor je meestal het strand voor je alleen hebt; de ideale plek voor een pauze.Sentier littoral.
Camping Municipal la Pinède in het plaatsje Banyuls-sur-Mer ligt mooi centraal in het gebied; alle wandelingen maakten wij direct vanaf de camping. Langs de kust loopt de eerder genoemde, duidelijk met een gele streep gemarkeerde 'sentier littoral'. Deze stond natuurlijk op de verlanglijst en we begonnen er meteen mee want de eerste dagen beloofden heel mooi te worden wat betreft het weer.
Een tweetal wandelingen maakten we ervan: één ten noorden en één ten zuiden van Banyuls-sur-Mer, respectievelijk naar Port Vendres en naar Cerbére vlak aan de Spaanse grens. Vlak voor Port Vendres ligt Cap Béar; volgens Rother wordt hier vaak de hoogste windsnelheid van heel Frankrijk
gemeten, ook nu ging het er behoorlijk tekeer. De kustroutes waren, vergeleken bij bijvoorbeeld Cinque Terre in Italië, helemaal niet druk. Enkel bij de parkeerplaatsen aan de route waren wat wat meer mensen op de been maar een paar honderd meter verderop was daar niets meer van te merken. Wellicht is het in de zomer anders alhoewel dan het aantal wandelaars ook niet groot zal zijn denken wij want dan is het er vast heet en droog. Ook nu was er geen overvloed aan water, slechts op enkele plaatsen konden de honden even drinken bij een piepklein stroompje, we namen daarom steeds voldoende water mee in de rugzakken. De hele kustroute is eigenlijk nergens vlak, het gaat continu op en af waardoor je toch nog aardig wat hoogtemeters maakt. Hier en daar is de ondergrond erg scherp en rotsig,
wat slijtage van de voetzooltjes in de hand werkt, we controleerden ze daarom regelmatig, vooral Kate's pootjes zijn gevoelig voor slijtage, met name bij droogte en warmte. Droog en warm kan het er zijn, getuige de hoeveelheid cactussen en agave's die hier groeien. We troffen een aantal grote agave's met bloemen van pakweg een meter of tien hoog, bijzonder want agave's bloeien pas na vele jaren en sterven daarna af.Wijngaarden.
We combineerden de kustroutes met een wandeling door het binnenland, dikwijls door of langs wijngaarden. Sommige verlaten - niet rendabele - wijngaarden zijn inmiddels overwoekerd door struiken en planten, alleen de vele gestapelde muurtjes zijn nog intact. De routes in het binnenland worden veel minder belopen denken wij, daardoor is het soms wat onduidelijk en vergt het wat meer zoekwerk naar markering. De smartphone kan dan van grote waarde zijn, ook in de bebouwde kom trouwens, waar je na een verkeerde afslag anders zomaar aan het dwalen slaat. In zowel Port Vendres als Cerbère gebruikten we deze om de routes weer op te pikken buiten het dorp. De gratis 'Locus Map' app is onze eerste hulp in zo'n geval.
Ook de Fransman die ons, via zijn eigen tuin, het pad op hielp bij de drukke weg (N114) na Port Vendres was een uitkomst want de geel gemarkeerde route terug naar Banyuls-sur-Mer was hier praktisch onvindbaar. Eenmaal op het wandelpad wijst het zich vanzelf.Uitzicht.
Nadat we de kust hadden bekeken in twee mooie lange wandelingen was vooral Kate wel toe aan een rustdagje. Een dagje poco-poco op de camping vonden de honden helemaal niet vervelend, zo konden ze mooi opladen voor de volgende wandeling welke gepland stond rondom Val de Pompo. Zowel Rother als de Guide des Randonées omschrijven deze niet al te lange wandeling. Vanaf de camping is het een paar honderd meter lopen naar de geel gemarkeerde route die eerst naar het alleraardigste witte kapelletje 'Notre Dame de la Salette' gaat om vervolgens door te stijgen naar Coll dels Gascons waar de GR10 erbij komt. Naar deze coll loopt ook een asfaltweg dus het was er even wat drukker met auto's en fietsers. Wij plakten er nog een extra uitstapje aan vast naar Tour de Madeloc; een uitzichtpunt met een niet te beklimmen toren, deze wordt ook omschreven in de Guide des Randonées. Het is slechts 656 meter boven zeeniveau maar het uitzicht is adembenemend mooi; de hele Côte Vermeille was vanaf dit punt te overzien met de kappen en dorpen die we op de beide kustwandelingen eerder al hadden aangedaan.
De andere kant op, naar het noorden, wordt het zicht nergens door belemmerd; de vlakke kust met stranden strekken zich uit tot aan de horizon. De terugweg pakten we op Coll dels Gascons de GR10 op om daarna af te dalen naar Banyuls-sur-Mer.Chemin Walter Benjamin.
In 1940 vluchtte de Joods-Duitse filosoof Walter Benjamin (1892-1940) voor de nazi's via een pas door de Pyreneeën van Frankrijk naar Spanje. Het liep helaas toch nog slecht voor hem af want hij werd aan de Spaanse kant opgepakt. Hij nam een overdosis morfine om te voorkomen dat hij de volgende dag op transport zou worden gezet terug naar Frankrijk en uitgeleverd zou worden aan
Duitsland, wat het concentratiekamp zou betekenen. De vluchtroute tussen Banyuls en Port-Bou draagt nu zijn naam: 'Chemin Walter Benjamin'. Wij volgden, de met twee zwarte strepen, goed gemarkeerde Chemin Walter Benjamin door verschillende wijngaarden en langs onder andere de bron Font del Bana, waar de honden even konden bijtanken. Op de Coll de Rumpissa gaat de vluchtroute de Spaanse grens over bergaf naar Port-Bou, wij verlieten hier de route om verder te klimmen naar Torre de Querroig, op 670 meter hoogte boven de zeespiegel. Het uitzicht is formidabel op deze top en de ruïnes van het kasteel 'Chateau de Querroig' mogen er ook zijn. De Côte Vermeille is mooi te overzien en ook het Spaanse schiereiland Cap de Creus met daarachter de Costa Brava zijn goed zichtbaar. De terugweg namen we de buitengewoon mooie route via Coll de Cerbère, op en af door rotsig bloemenrijk terrein, naar Puig Joan om vanaf daar weer af te dalen naar Banyuls-sur-Mer. Een hele mooie wandeling die zowel door de Guide des Randonées als door Rother wordt omschreven. GR10.
In Banyuls-sur-Mer start de 950 km tellende 'lange afstandswandeling' naar Hendaye aan de andere kant van de Pyreneeën aan de Atlantische Oceaan; de GR10. Aangezien we te weinig vakantiedagen hadden voor de hele tocht maakten we een dagtocht over de eerste 10 km tot de bijna 1000 meter hoge Pic de Sailfort; een echte bergtocht dus.
Volgens de Guide des Randonées zou hiervoor 8-9 uur nodig zijn, maar dat leek ons wat overdreven. Na een twee uurtjes lopen bereikten we de Coll de Vaullauria al. De wegwijzer daar gaf aan dat de Pic de Sailfort nog 7 km en 2 uur en een kwartier lopen was... Het zou toch niet waar zijn? Klopte de Guide des Randonées' voorspelling van 8-9 uur dan toch? Even twijfelden we of we niet om zouden keren maar we besloten toch om nog door te lopen; omkeren kan altijd nog immers. Een half uurtje later troffen we een opnieuw een wegwijzer: Pic de Sailfort: 1,5 km en 1 uur :) Dat is beter nieuws! Die laatste wegwijzer klopte gelukkig ook nog. Eenmaal boven was van vergezichten geen sprake door de mist. Wat was er dan wel te zien als de zon even doorbrak en flarden mist optrokken?
Een mooi berglandschap, kuddes koeien met kalfjes en zicht op het prachtige beschermde natuurgebied Réserve Naturelle de la Forêt de la Massane. Al met al was het een kleine zes uur heen en terug, wij kozen op Coll dels Gascons voor de alternatieve route terug via Chapel Notre Dame de la Salette, niet veel korter maar wel weer wat anders dan de heenweg.Anicet en Maillol.
Voor de één na laatste wandeling kozen we voor de Cami d'Anicet; een relatief korte route (6,5 km) door de wijngaarden vlakbij Banyuls, vernoemd naar de locale held en laatste muilezeldrijver van het dorp; Anicet, die met zijn muilezel de grond ploegde en de druiven naar het dorp bracht. Nog één keer genieten van de deze bijzondere streek met kilometers gestapelde muurtjes in de terrassen wijngaarden en honderden cactussen. Die zelfde dag maakten we nog een stadswandeling door Banyuls-sur-Mer. In het oudste deel van het stadje, waar vroeger de vissers en wijnbouwers woonden, is een korte route uitgezet met een 15-tal informatieborden over Aristide Maillol, een beeldend kunstenaar uit Banyuls (1861-1944). Deze route leidt je door de mooiste delen van Banyuls; met smalle steegjes, hofjes, veel potten en bakken met bloemen en cactussen en heel veel trappen, een mooie afsluiter.
Tot slot de culinaire tip voor deze keer:
Le Fanal! Met één Michelin ster, by far de beste van Banyuls-sur-Mer.
